Aklı bende olmayanın Şiiri - Murat Ülkü

Aklı bende olmayanın yorgunluğudur bu,
Gündüz varlığını görmezden gelen karanlık.
Gönül hanesinde tek başına duran bir kuyu,
Boşluğun sesi yankılanır, adı: Umursamazlık.
​
​Ne başa taç etsen de fayda eder, ne şiir yazsan,
O duvarı aşamaz kalbin en derin hissi.
Çabalama artık, bu beyhude bir seyirdir inan,
Çünkü yoklukta gizlidir o varlığın esası.
​
​Varlık içinde yokluk dedikleri sensin, sen olmalısın,
Varsın ama ben hep o yokluğu çekiyorum.
Uğraşma artık, kendine iyi gelenle yeniden densin,
Bazen kazanmak için sadece vazgeçmek gerekiyor.
​
​Merak edenleri sev, onlar olsun tek gerçeğin,
Gerisi ne var ne yok, hepsi kayıp birer gölge.
Omuzlarında en ağır yükü taşıma sakın,
Bırak yürekten düşsün, o yabancı ve bilge.
​
​Uzaktan sevmenin bedeli ağırdır, biliyorum,
Oysa şimdi sabırla bekleme vaktidir.
İncitme kendini, incitme değerli yaşamı,
Unutma, her vedanın sonunda yeni bir yâr vardır.
​
​Sonsuz bir boşluk şimdi kalbin ritminde saklı,
Omuzlar yorgun, ruh yorgun, her köşede izi var.
Gecenin yalnızlığı çökerken, düşünce takılı:
Umutsuzluğu besleyen o ağırlıktan ne çıkar?
​
​Ne kadar sevsen de sönüyor içindeki ateş,
Yüreğe konan bu yükle nasıl atılır ki adım?
İşte o an anlarsın; bu bir heves değil, bir eş,
O, aklı başka yerde olanın zoraki yansımasıdır.
​
​Artık kabullenmeli: Her çaba bir kum saati,
Boş yere akıp giden değerli bir zaman.
Bırak o "ağır yük" yerde kalsın, bitsin bu çileli atı,
Kendin için doğan güneşe, vazgeçerek bağlan.
​
​Sevilmek kadar kutsaldır sevmeyi bilenin kıymeti,
Göz ardı edenlere verme ruhunun inceliğini.
Özlem, şimdi bir maziye asılan eski bir nöbeti,
Özlüyorum... ama artık o sadece geçmişin ezgisi.
​
​Şimdi seni anlayan, değerini gören bir nefese,
Uzat ellerini; yeniden başlar en güzel serüven.
O sitemler, o acılar, hepsi geride kalsın sessizce,
Hayat, kendine dönenlere her zaman kucak açan bir yerdir.
​
​Ve işte o gün gelir; o ağır yükten kurtulursun,
Gözlerin açılır, artık sadece kendin için varsın.
Aynada gördüğün o güçlü yüzle tanışır, coşarsın,
Çünkü hayatta kalmak, bazen sadece kendi değerini bilmektir.
​
​Gönül bahçende solan her çiçeğin yerine,
Yepyeni umutlar ekilir, güneşin sıcaklığıyla.
Umutsuzluğa kapı kapalı, elveda geçmişine,
Artık sensin kendi varlığının en büyük armağanıyla.