Benim de dededen kalma bir telefonum var. Dedeme de babasından kalmış. Ta 1. Dünya Savaşında kullanmış dedem cephede filan babaannemi ararmış... Şaka Şaka be! Ben de ne salladım ama, o zaman cep telefonu ne arar, normal telefon bile yok...
Akıllı makıllı değil telefonum. O zaman demek ki ben ondan akıllıyım. Öyle ya insanoğlu olarak o telefonu ben yaptım. Teşbihte hata olmaz, ben yaptım dediysem, siz de anlayın işte benim insan kardeşlerim alamanlar, ingilmanyalılar, amerikanyalılar, yaptı...
Benim telefonun şarjı da bir günde mortu çekiyor. Şarjı mortu çekince adeta ben de mortu çeker durumlarına giriyorum. Mortu çekmesem bile krize giriyorum. Krize girmesem bile girmeye ramak kalıyor. Elimiz ayağımız cep telefonu. Hayır bazen de aklıma gelmiyor, değil... Ne mi? Çek git Ahmet büyük şehirlerden, sakin bir köye, yeri önemli değil, nerede olursa olsun, sabit telefonda olmasın, cepte olmasın oralarda. Dünya ile irtibatını kes gitsin anasını satayım. Böyle düşünceler geçiyor da aklımdan, ama ne zaman olur, bilemiyorum...
Bazen arkadaşlarda görüyorum akıllı telefonları, alıp elime inceliyorum. Dönüyorum telefona ''Şşş oğlum sen çok akıllıymışsın dediklerine göre, yap bana bir kahve de görelim.'' diyorum tık yok. Benim on yaşında ki yeğene söylesem o bile bana kahve yapar... Yine ''Fıkra anlat diyorum Temel'den bir tane.'' tıssss! Ses yok... Daha da neler neler... ''Tolstoy'u okudun mu, ya Yaşar Kemal, Aziz Nesin, hele de Nazım Hikmet, Cengiz Aytmatov.'' Len oğlum bunları da okumadan, nasıl akıllı oluyorsun, bana bir de bakalım ha!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta