Aileden alınan yaralar, insanın hayatında en derin izleri bırakan yaralardır. Çünkü en çok güvenmesi, en çok sığınması gereken yerden aldığı darbeler, insanın ruhunda onarılması zor çatlaklar açar. “Geçti” dersin, “atlattım” dersin, ama bir gün bir yerde o yara kendini yeniden gösterir. Çünkü çocuklukta yaşanan travmalar bilinçaltına işler; bastırıldığını sansan da bilinçdışında hep vardır.
Bir insanın en temel ihtiyacı sevilmek ve anlaşılmaktır. Sevildiğini hissetmek, değer gördüğünü bilmek, psikolojide “aidiyet” duygusunu oluşturur. Bu duygu eksik olduğunda, kişi hayat boyu o sevgiyi dışarıda arar. En basitinde bir doğum gününde bile, küçük bir kutlama, küçük bir mesaj beklenir; çünkü insanın varlığının görüldüğünü hissetmeye ihtiyacı vardır. Görülmediğinde, değersizlik hissi bilinçaltına kök salar.
Benim öğrendiğim şey şu: Hayatta yalnızca kendine yaslanabilirsin. Kendini ayağa kaldırmayı, kendi yaralarını kendi ellerinle sarmayı öğreniyorsun. Çabalıyorsun, emek veriyorsun, bir yerlere geliyorsun. Ama geçmişte aldığın yaralar, hayatının en parlak günlerinde bile gölgen gibi yanında yürüyor.
Bir zamanlar başkalarının şaka diye gördüğü sözler, çocuğun en ağır travması oluyor. Örneğin benim yürümemle ilgili söyledikleri… Onlar güldü geçti, ben ise yıllardır bol kıyafetlerin arkasına saklanıyorum. Onlar için küçük bir eğlenceydi, benim için uykularımı çalan bir kabus oldu. İşte travma böyle çalışır: küçük görünen bir söz, çocuk için kimliğine saplanan bir hançer olabilir.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta