Bu şehrin sokakları
Dar geliyor artık bana
Hasretini içerken yudum yudum
Aşkına şiirler yazıyorum gecelerde
Sokak lambalarının altında
Kim bilir daha kaç güneş doğacak
Asıl kötü olan insanlar içinde,
Kalabaklıklar ortasında yalnız olmak.
Aydınlıklar içinde de olsan,
Karanlıklar içinde olmak gibi.
Güneş alnımın tam ortasına vursada,
Yaz güneşi yetmiyor
Karanlığımı aydınlatmaya
Gidişinle daha da vurgun yedim
Sensiz zifiri karanlıklar içindeyim
Hasretinle yorgun düştüm
Ben okyanuslar büyüklüğünde
Hüznüm ile bir adada yapayalnız
Sen mesafeler ötesinde
Bir sahil kıyısında boş vermiş
Sahil kıyısıyla
Buluştuğu yerde dalgaların
AŞK
Onu andıkça;
Yüreğin pır pır ediyorsa,
Kanatlanıyorsa hasretlerin
Uçmaya hazır
Bir kuş oluyorsan,
Hiç düşünmeden çekip gittin
Ardına bile bakmadan sessizce
Bir yabancı gibisin bana
Bir sır gibi yok oldun adeta
Bu kaçıncı çekip gidişin
Bu kaçıncı vedasız ayrılışın
Ve şimdi yoksun yanımda
Yanlızlığımı farkettiğim zamanlarda
Huzursuz oluyorum bu anlarda
Bir kez daha lanet ediyorum hayata
Mavi düşlerimde aşkına kuşandım
Gecenin sessizliği
Hıçkırıklarıma boğulur
Akarken gözyaşlarım
Sana bu şiirimi yazarken
Kalemimde ağlar
Duvardaki resmin ağlar
Söyle bir tanem suçum neydi
Yaşananlar sadece benim suçum değil
Hiçbir gün günahımı anlamadım
Bütün günahları bana yolladın.
Anlam veremiyorum gidişine
İzmir'i seyrettim bu gece
Akıl almaz yanlızlığımda
Şehrin ışıkları gülümsüyordu bana
Oysa ben ağlıyordum
Gözyaşlarıma boğuldum adeta
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!