Ahiretin Sehrine Şiiri - Seyfi Karaca

Gidenlerin
Bütün yolunu yükünü ve yolculuklarını suskuna bırakıldığı yerden kopararak
Ayaza yapışmış sessizlikle içten içe konuşan
Yüz göz olduğu rakamlarla boğuşarak duvarın ortalık yerinde canı çıkmışçasına dönüp kıvranırken saat
Besleyip sulamazsan kavrulur kurur gider damar,
Hayat biter
Ruh his hayal fikir idrak irade anlayış kavrayış ve bütününde sona erer insandan sonrası suikast tetikçisi belli
Kendini olay yerine raporlayan kasten cinayettir
Bakıp korumadıktan sonra toprak çatlar dam yıkılır duvar çöker derler nya dünyadan soğur insanlık tümden ölür
Haberin bilgin vardıysa usandırıp tedirdin etmeyeceksin sana verilmiş cevheri dünya huzurunu, sakini
Dört bucağı kar yığınlarıyla kaplı iplere serilmiş elbiselerin iliklerine kadar buz tutmuş kumaşı gibi
Toplanmamış dışarıyı harabın keyfine gıcır koymayacaktın…
Değilse rüzgarlı bir sokak başıdır dünya don tutar, allarına karalar bağlar, buyar üşür her şey
Onca zahmet
Onca külfet
Onca saygı şefkat ve hürmet
Zarardan görür kitabın hesabını defterini
Ziyana gider onca söz yazı ud ihtiyat
Çünkü ölüme kul kurban adanmışlıklar
Ve ölümden mutluluk payı çıkararak beterin daha beterine odaklanmalar
Sağ diri mutlu güvenli istikrarlı bilgili liyakatli ve sağlıklı toplumsal hayatı üretip kuramazlar asla
Hiç değilse,
Nisan toprağında, hırçın bahar limanındaysak malum
Desinler ki bu bunu da kayığa atar götürür bu kızı öper kadını sever divanenin delisine beni
Desinler ki bağrına aşkı gelin etmek rüzgarları sarılınca gönül azdıran sarhoşa savrulur dünya
Deniz susar
Dalga yürür
İçtiğimiz çayın sıcak hatırası kalır
Mandolinden çalarken
Sahildeki masada
İkindi güneşi kadar eve uğrayıp gitmek
Ve Bir günbatımı seyridir
Asansör boşluklarından sonraki ahiretin şehri

Nisan/25