Afşar Timuçin Şiirleri - Şair Afşar Timuçin

Kır saçlı görgülü adamlar
Akşam peynirle rakı içer
Dünyayı yorumlardı
Bazıları şiir bile yazardı
Bazen de denk düşerdi takılınca
Kitaplara bile geçti

Ölümsüz gülüşünle başlıyorum
Her güzelliğe her sevince
Bir yağmur ince ince
Sürerken beni başka zamanlara

Zamanla yorgun hanlara

Güz vurgunu bir çocuk
Annesi ona hırkalar örüyor
Ama yalnızca düşlerinde
Karanlıkta ısınmaya giderken
Bir şeylere gülüyor

Sana bir haberim var
Verdiğin şişeyi kırmadan getirdim
Eve girer girmez açtım
Yaptığın reçel dünyanın en güzel reçeli.

Yüz bin renk vardı içinde

Üsküdar’da bir başıma kaldım tutuklu gibi
Deniz kirli, martılar yorgun, gök kapalı.

Bir yağmur geldi martıları kopardı
Tozlu mavilerle durgun bir sessizlikten
Korka korka biraz da kızarak düşündüm

Onlar savaşçıdırlar içlerinde
Gökleri yeni baştan kurarlar

Böyle çıkma gece vakti balkona
Havalar soğudu üşümesin ayakların
Acıya salıverme kendini bir çırpıda

Çocuğum uyusan bir güzel
Ölümleri düşünmeyi bıraksan da
Nasıl olsa şimdi korkunç amcalar
Ateşler akıtmıyor göklerden
Çocuğum güzelce uyusan da
Uyansan güneşli bir güne

Ölümün üstüne sünger çekin
Yaşayandan başkası bilmez yaşadığını
Ölümü zambaklarla süslemeyin
Giden aldı götürdü yanlışını

Geriye umut kalmış gibi

Akşam soğan kavrulan evlerde
Yoksul bir çorbayı ateşe koymadan önce
Son geleni bekler gibi seni beklemek
Bir yudum alır gibi bir kadeh buzlu rakıdan
Çocuk annesine güvenir gibi
Sonu belirsiz bir yolculuğa çıkar gibi

Neden onu görünce
Karışıyor ellerin birbirine
Onu görünce neden
Kendini bırakıp gidiyorsun giderken

Bırakıp gidiyorsun ve sende