Afşar Timuçin Şiirleri - Şair Afşar Timuçin

Kuşlar özgürlüğü kanatlarıyla yazarlar
Göklerin serin mavisine
Özgürlük biraz benzer
Güllerin çocuk yüzlü durgun güzelliğine
Özgürlük biraz benzer
Denizlerin ufuklarda başlayan bitmezliğine

Beni rüzgâra verme
Öfkeli bir deniz gibi
Üstünden atma beni
Yazdığın gibi silme

Yumlama parçalama

Yaşamak bir denizdi önceleri
Şimdi olsa olsa yalnız sevinçtir
Ne acılar ne gözyaşları
Onun güzelliğini silebilir
Kayaları ellerimizde ufalayarak
Kurduğumuz küçük evlerde

Bir de onlar inancı örer gibi
Kendilerini gererler boşluğa, ölüm gibi

Bir günlük çocukluğa, bin yılını verirdin
Artık çocuk değilsin, büyüdün artık
Yolda yürürken kendine dikkat et

Dışarıda zamanı yürüten kırık bir arabanın
Soluğunda uyur bütün akşam saatleri
Günün yanıbaşında güne uzak kalmanın
Unutmayla kapanır perdeleri.

Nasıl beklenmeden gelir yağmur bulutu da

Büyük kuşların uçmak zorunda olduğu gökleri
Eski sürüngenler bir türlü anlamadılar
Bir kanat vuruşuyla çekip gitmeleri
Yol korkakları her zaman yadırgayacaklar

Ve birden geriye dönüşün kırmızı gülleri

Başlayacak gibiyken konuşuyorsun, bitiyor,
Yeniden geliyoruz başladığımız yere.
Aşklar ve inançlar da aynıdır,
Bir başka yanına geçemezsin
Bir yanını yaşayıp bitirmeyince.
Ne çok şey bildiğimiz çıktı ortaya,

Yakışmıyorum, kim ne derse desin,
Yakışmıyorum yalnızlığa.
Sizde başlamadan bende bitmesin,
Benim de olmasın sizin olmayacaksa.
Çam kokusunu genzime çekişim,
Sizin gülü sevmenize çok benzer.

Yaşamak alışmaktır
İşportada satılan kadın geceliklerine.

Alışmak manavlara, doçentlik tezlerine
Alışmak yaşamaktır.

Bozuldu iğreti denge
Değişmekte olanı süze süze
Düş de olsa güzeldi
Kalakaldık kendimizle
Sesler nasıl geçiyorsa uzaktan
Ölü duygular gibi.