Adsız Bir Çiçek Şiiri - Yorumlar

Edip Cansever kendi tanıtma ve siirleri

kazıdım pençe pençe,
muhabbetli nazarlarının,
en nergis/en lilyum/en leylak/en hatmi/en gül/
en yıldız dokunuşlarını kalbime senin,
buhara nefesli azizim;
ki yüzüne değil,
baktığın yere bakmaktı seçimim…,

şimdi kandil kandil yansın içimle için,
içimle için nola da,
bekâ alemine yola çıkan bir dostun ardından,
ölümün yolunu gözlemek gibi,
hayata aykırı kalan,
temayüllerimle dirileyim…,

ki,
öyle görünüyor ki;
sen de incinebiliyordun demek aşk efendi,
ve şimdi o mağrur, o asi, o arsız ve
o pervasız başın önünde,
yine de sirk kaçkını bir şempanze gibi,
korkuluklar arkasında sırıtıp durarak,
hâlâ fiyakandan geçilmiyor ve,
çalım satabiliyorsun öyle mi,
öyleyse beter ol, aşk efendi;

yalnızca yerdeki gönlü çorakları değil,
semavattaki maşukları bile,
gıptaya mecbur eden,
siy/ah ve okyanus mavisi anların,
gelişi/güzel sohbetlerinde,
gönül hüzmelerine karışırken lisanımız,
halimize bak ki,
gecenin lacivert tufanında kaybolur olduk…,

ele avuca sığmıyordu zaman,
mekân haylazdı ve üzgünüm
çok üzgünüm diyerek çalamam
kapını da bir daha, ama bilirsin;
şiirler yazabildiği vakte dektir
ömrü aşkın…,

Dün de yorumcular günün şiiri ile alakalı geçen sene bugün bu şiir yayınlandı demişlerdi ve sağ olsunlar sonra şiir kaldırıldı Bu da benzer bir şiirse boşa zahmet etmeyin yarının şiirine geçen senenin arşivinden bakarız.

Şairimizi rahmetle anıyorum. Kurulumuzun emeğine sağlık. Saygılar.

"Sevda", yeni dilde ve lisan-ı tıp'ta adına "Melankoli" denilen çok tehlikeli bir akıl ve ruh hastalığının eski dildeki adıdır ki, daha ziyade "kara sevda" diye isimlendirilir.

Hayırlı, meşru, fıtri, makul ve baki olan sevgiler, Allah'ın kitabında Resulullah'ın da sahih sünnetinde beyan ettiği normal sevgidir. Bu iki tarifin dışında kalanlar ya sevgide ifrat etmek, ya da tefrite düşmektir vesselam.

Sevdanın kendine özgü diliyle. Demiş şair, elinde kandili yok belki, belki ışığı kör. Belki de bizden fazlasını görmüştür, Herkes ışığı kadar görür, er kişi bizim sığındığımız ışığında ötesini, görür görene gerek.

Hintliler karanlık bir ahıra bir fil getirip halka göstermek istediler. Hayvanı görmek için o kapkaranlık yere bir hayli adam toplandı. Fakat ahır o kadar karanlıktı ki gözle görmenin imkanı yoktu. O göz gözü görmeyecek kadar karanlık yerde file ellerini sürmeye başladılar. Birisin eline kulağı geçti, “ Fil bir oluğa benzer” dedi.

Başka birisinin eline ayağı geçmişti, dedi ki: “Fil bir direğe benzer.” Bir başkası da sırtını ellemişti. “ Fil bir taht gibidir” dedi. Herkes neresini elledi, nasıl sandıysa fili ona göre anlatmaya koyuldu. Onların sözleri, görüşleri yüzünden birbirine aykırı oldu. Birisi dal dedi, öbürü elif. Herkesin elinde bir mum olsaydı sözlerindeki aykırılık kalmazdı.
Duygu gözü ancak avuca, ancak köpüğe benzer, avuç bütün fili birden elleyemez ki!

Sonu biraz alengirli olmuş....
Hep şiir yazacağım sana demiş rahmetli...
Ruhu şad olsun

güneye havalanma zamanını kaçırmış sanırım.

Kabirde ve ahiret aleminde dünyaya ait ışık bulunmuyor Hamfendi. Oralarda sadece ve sadece göklerin ve yerin nuru olan Allah'ın kendi nuru/ışığı bulunuyor. Ondan da ancak, dünyadayken ona kul, Resulüne ümmet olanlar istifade edebiliyor. Ayrıca o alemde Allah'ın izin verdiklerinden başkası konuşamıyor. Onlar da ancak doğruyu söyleyebiliyorlar.

Hayırlı çalışmalar.