Adı yok Şiiri - Nursen Buluc

Büyükmüyüz, küçükmü anlamadığımız bir yaştı
Başımıza gelenlere herkes şaşırdı kaldı
Lise son sınıftaydık,gerçek arkadaşlığa adım attık
Derslerimiz bitmişti,güzel,güneşli birgündü
Onüç kişi beraber gezmek için toplandık
Sevgili istabul'un taksim meydanındaydık
Ne olduğunu anlamadığımız üç yaratığa baktık
Yaratıklar sinirlendi garip bakışlarımıza
Küfürleri savurdu,hepsi agızlarından
Koca,koca adamlardı, yoksa kadınlarmı desem
Arkadaşlar uyardı, ayıp olmuyormu diye
Hepsi birden fırladı bizim üzerimize
Ellerinde spreyler,gözlerimize sıktılar
Kızlar çok kortmuştu,dayak yedi oglanlar
Bu saldırıyı,hakedecek ne yaptık diye, düşünürken
Ben farkettimki cep telefonum gitmiş elden
Amaçları var imiş planlı,programlı
Hani benim insan haklarım,nerde kaldı
Okulumuzun balosu vardı haziranın yirmibeşinde
Arkadaşlar üzüldü benim telefonun gidişine
Doğum günü hediyemdi,biliyordu hepsi
Ailem daha ilk taksidini bile ödememişti
Sevgili arkadaşlarım baloya gitmekten vaz geçti
Balo paralarını birleştirip, bana telefon almayı seçti
Hayatımın en güzel anıydı, telefonu getirişleri
Yaratıklara kızmıyorum,telefonu çaldıkları için şimdi
Kaybettiğim bin katıdeğerlisi arkadaşlarımla geri geldi