Adem Özbay Şiirleri - Şair Adem Özbay

Bankada kaygısız sıra bekliyorum,
Otobüs gelsin diye acele etmiyorum
Şarjım bitse de endişem olmuyor,
Param bitse tabanvaya devam,
Simit çaya talim ediyorum çoğu zaman,

- ben mi geciktim
yoksa ben mi geciktim.
C. Zarifoğlu

Görememişken karşı yamacı, hazırdın
hızlı varışların kalkış noktasında, öyle ki

-Mühim değil!
Ne kadar çok kullanıyoruz bu iki kelimelik cümleyi.
Oysaki mühim olmayan hiç bir işi yapmamalı insan.
Mühim olmayan sevgileri barındırmamalı içinde.
Mühim olmayan yalnızlıkları yaşamamalı.
Mühim olmayan kelimelere hayat vermemeli.

Edebi kimliğim bir yana işim gereği de uzun zamandır eğitim ve kişisel gelişim dergileri yayınlıyorum. Kişisel gelişimin fokuslandığı iki temel nokta var: Mutluluk ve başarı. Aslında birbirinden ayrılmaz bir ikili gibi görünseler de her başarılı olan mutlu değil, her mutlu olan başarılı değil. Peki neden?

Yıllardır yaptığım işin neticesinde binlerce mutluluk ve başarı üzerine yazan çizen insanla görüştüm.

Kendilerinin çok mutlu ya da çok başarılı olduklarını iddia eden adanmışlar gördüm.

Merhaba olsun sana.
Yanaklarına.
Dudaklarına.
Bukle bukle saçlarına merhaba olsun.
Gözlerine.
Gamzelerine.

Ne kadar çok bekledim seni bir bilsen.
Anne karnında bekleyen bir cenin gibi bekledim seni yalnızlığın karnında. Göç ederken yavrusunu kaybetmiş bir leyleğin beklemesi gibi yeni göç mevsimini, öyle bekledim ben de gelmeni.
Güneşi özleyen kardelenin karların altında beklemesi gibi titreyerek gözledim gelişini. Bir kabustan uyanmak istercesine diledim seninle uyanmayı her sabah.
Ne kadar çok bekledim seni bir bilsen.

Rahman ve Rahim olanın adı ile başlamak lazımdır sevmeye.

Çünkü sevmek kalbin teridir, o yüzden alnın teri kadar kutsaldır. Azizdir.

Sevmek çok açık bir şekilde Yaratıcının bir armağanıdır. Asla çalışarak, bekleyerek kazanılabilecek bir lütuf değildir.

O kadar güzel bakma bana,
Kör olacağım.

Cambazına çelme takan ip
bir idamlığa söyler sırrını
ve denizin yelelerini yalayan ölü
ne çok arar
adını söyleyecek bir mezartaşı

Birbirimizi hiç dinlemiyoruz.
Kulaklarımızda görünmez bir kulaklık var ve karmaşanın müziği çalıyor fonda.
Seslerimizi birbirimize ulaştıramıyoruz.
Seviyorum demekten bile aciziz.
Kırdık mı fay hatları geçiyor kalbimizden.
Üzüldük mü sabrı unutuyoruz.