Adem Kemahlı Şiirleri - Şair Adem Kemahlı

Nesin sen sabır
Yuvasında annesini bekleyen yavru
Leyla'sını bekleyen insan
İyileşmeyi bekleyen hasta.

Nesin sen hayat

Örülmüş iki ağaç arası kader ağları
Bekliyor, nasibine düşecek insanları
İlk takılanlar olacak beşeri duyguları
Kurtulamayacak derdi dünya olanları.

Orada olacaksın bir garip adem

Ey dalgalanan al bayrak
Bilir misin uğrunda dökülen kanı
Bilir misin uğrunda verilen canı
Bilmez misin yoksa yolunda yapılan fedakarlığı.

Cephede savaşan Allah`ın aslanları

Sen koca deryada bir balıksın,
Ben seni bulmaya çalışan kaptan,
Sen karanlıkta yön gösteren yıldızsın,
Ben ise yaklaştıkça artan heyecan...

Aradım merhameti bir arının çiçeği gibi
Her yer güya papatya çeşit çeşit nergisi
Kendimi bildiğimden beriyim seferi
Aramak mı? Bulmak mı? hangisinin marifeti.

Kabullenişin içinde bir hüzün var
Ama bu bir başarı değil yok oluş metaforu
Söylemekten çok sezdiren,
Yüzleşmekten çok bekleyen,
Ve en sonunda kabullenen
Hatta ölümle simgelenen bir son.

Şükür ve İman gerisi büyük yalan
Musalla taşına koyulduğun an
Yağmur gibi çiseleyen gözyaşlarından
Bu ruhu üfleyip sonrada alandan
Var mıdır kaçış?
Haberdar değil mi göğsünün daraldığından

Dünyalara sığamayan ben
Bir ele,
Bir çift göze,
Bir kalbe,
Sığdım.
Dünyada üşüyen ben

Aşk, yolunu kaybetmişe olur köprü gönül bağına
Kimisiyle birlikte yanı başında girer kara toprağa
Ama aşıklar ölmezdi değil mi?
Çürüyen bir bedenle,
Bir daha Aşka açılamayacak gözlerle,
Seni seviyorum diyemeyecek sözlerle,

Sevmekte zor şeydi, insan olmakta
Hiçbir zaman çözemedi insanoğlu sırrı
Herkes iyi niyetli değil miydi?
Üstelik kar bile temizlemez bu kirliliği
Her zaman yanlış olanı seçti
İnsan olmaktansa kibri