Adalet Şiiri - Sırma Mersin

Adalet bunun neresinde; sevmeye alışırken, yalnızlığa mahkum olmak, neden?
Bir rastlantının yanlış sonucu; seninle tanışmak..Küçük kalp çarpıntılarının içinde kıvılcımlanan umutlar, yine alevlenmeden söndü! Herkes; kendi içinde yalnızlığı yaşarmış...Kaderin vermediği şansı, bulamadan! Yaşamı tüketiyor, gözyaşlarınla büyüyen çaresizliği çoğaltıyor,
teslim olmuş acılarla, dağılıyor yüreğim.

Her defasında; yanlışa rastlamışsa hayaller, sevince dönemeden gerçeğin hüzünlü yanı ile avunurken.
Tersine dönen içdünyamda çözemezsem, umutsuzluğumu...
Kapalı kapının ardından bakakalırım, yanındaki açık kapıyı bile farketmeden.
İçimi sızıltan hayal aleminin tozpembe gözlükleri ile aldatırım, benliğimi.

Sevgisizliğe mahkum olmkasa; bedeli ağır gelir bana, yaşamın!
Özlemler alev alev büyürken; içimde acılar dizboyunu aşar!
Her gece dillenen dualarda giderek, umudu kaybederek, prangalara takılı kalır yüreğim...
Kader beni yıpratsa da mahkum oldum yalnızlığa...

30.12.03