Abdurrahman Uysal Şiirleri - Şair Abdurr ...

Sen ağladın ben sustum
Sen ağladın ben küstüm
Hep ağlayacaksın diye korktum
Sen ağlarken ben çocuktum

Ben semada sürgün
toprağa hasret
Ebabil.
Sen gölgesi mağrur
çöllerin şımarttığı
Babil.

Zemheride üşür
Serçeler,
Isınırlar zamanla.
İnsanın soğuttuğu
yürekler,
Isınmıyor

Kuşa benzer Özgürlük
Bir kanadında gökyüzü,
diğerinde çocuklar

Barutla ve kin ile kirletip
gökyüzünü

Ankara kurtuluş’ta
Kaldırımın müdavimi simitçi
Kara kışı ayazı geçirdi.
Yazık bahara yetişemedi .
Her garip gibi .

Şıra’nın şavkında ıslandım
Kurudu avuçlarımda karanlık
Gece fecr i sayıklar
Ben düşüme uyandım.

Küheylan dediğim,Katırmış meğer.
Nedeyim, Aybalam, sıtkım sıyrıldı.
Gördüm ki Mavraymış atıp tuttuğu.
Su içmem elinden, sıtkım sıyrıldı.

Rayiha dediğim,Necismiş meğer.

Sofranıza oturmayan siyasetçiler için
Sofrasına oturduğunuz insanları üzmeyin.

İkiletmem lafımı,
Sor kardaşım bana sor.
Hak deyip Hak yiyenin,
İflah olması zor.
Üstat’a sorsan,
Bu dava öksüz bu dava hor.

Kişisel değil mesele
Kuşlar sürgün diye
Küstüm zemheriye