FATMA HALAM İÇİN İKİNCİ YAZI
09.04.2014
Hiç şikayet etmedi. Hep iyiyim dedi. İnlerken bile, sancı içindeyken bile. Doktora gitmek istemiyordu. Sancıları dayanılamayacak noktaya gelince kabul etti, ama doktordan bir şey beklemedi. Yaşamak istemiyordu artık. Bu belliydi. Yalnızlık ve kimsesizlik belini bükmüştü. Hayattan zevk almıyordu.
Kocası öleli beri iyice garipleşmişti. Aslında çocuksuzluk belini bükmüştü. Evlatlık almak istedi. Her defasında hayal kırıklığıyla karşılaştı. Beni evlatlık almak istedi, kayınbabası karşı çıktı. En son eltisinin kızını aldı. Bebek denecek yaştaydı evlatlığı. Ona baktı. Bezledi, altını temizledi. Büyüttü. Ama ne oldu? Büyüyüp kendisini doğuran ama evlatlık veren annesini tanıdı. Onu büyüten, ona sevgisi ve emek veren anneliğini reddetti. Bu ona vurulan son darbeydi. Onu evlatlıktan çıkardılar.
Bir Ayvaz, bir Köroğlu tekrar o eski yalnızlıklarına döndüler. Dostlarına dayandı, erkek kardeşlerine dayandı. Ayakta kalmayı sürdürdü. Köye göç etti. Kayın babasıyla kayın validesinin esaretine girdi tekrar. Onların son yıllarında yanlarında ve hizmetlerinde oldu. Kendisini horlayan bu ihtiyarlara öf demedi. Kocası siyasi faaliyetlerle oyalandı O ev işleriyle. Tarla yaptı, hayvan besledi, bahçesiyle oyalandı. Tavukları vardı onları seviyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta