Etimin bu kasvetli özü fikir olsaydı,
Yolumu zalim mesafe durduramazdı,
Değil mi ki gelirdim bakmadan mesafeye,
Uzaklardaki sınırlardan olduğun yere.
Mesele değil zaten ayaklarım dursa da
Senden en uzaktaki toprakta,
Çünkü aşardı fikrim denizi ve toprağı,
Düşünür düşünmez nerede kaldığını.
Fakat ah! Fikir olmadığım fikri kahreder beni,
Sen gittiğinde aşabilmek uzun mesafeleri,
Heyhat, karılmış hamurum toprakla ve suyla,
Zamanın keyfine uymalıyım bir yakınmayla.
Ağır maddeleri alıyorum elime, elde var sıfır,
Ama her iki derdin nişanı, gözyaşlarım, ağır mı ağır.
William Shakespeare (1564-1616)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 10.8.2007 03:57:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sonnet 44 by William Shakespeare If the dull substance of my flesh were thought, Injurious distance should not stop my way, For then despite of space I would be brought, From limits far remote, where thou dost stay, No matter then although my foot did stand Upon the farthest earth removed from thee, For nimble thought can jump both sea and land, As soon as think the place where he would be. But ah, thought kills me that I am not thought To leap large lengths of miles when thou art gone, But that so much of earth and water wrought, I must attend, time’s leisure with my moan. Receiving nought by elements so slow, But heavy tears, badges of either’s woe.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!