Müsrif aşk, niçin harcarsın kendine
Kendi güzelliğinin mirasını?
Karşılıksız vermez doğa, ödünç verir sadece,
Ve esirgemez ödünç verirken cömertlere.
Ey güzel cimri, niye kullanırsın kötüye
Veresin diye sana cömertçe verilmiş olanı?
Ey kazançsız tefeci, harcarsın da onca büyük miktarı
Niçin yaratamazsın bir hayatı?
Sadece kendinle görüştüğünde sen,
Kendi şirin özünü aldatan da yine sen.
Gitmek için çağırdığında doğa seni,
Hangi kabul edilebilir hesap kalacak geri?
Kullanmadığın güzellik de gömülür seninle,
Kullanırsan eğer, güzelliğin yaşar vârisinde.
William Shakespeare (1564-1616, İngiltere)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 27.9.2009 21:34:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sonnet 4 by William Shakespeare Unthrifty loveliness, why dost thou spend Upon thyself thy beauty’s legacy? Nature’s bequest gives nothing but doth lend, And being frank she lends to those are free. Then, beauteous niggard, why dost thou abuse The bounteous largess given thee to give? Profitless usurer, why dost thou use So great a sum of sums, yet canst not live? For having traffic with thyself alone, Thou of thyself thy sweet self dost deceive. Then how, when nature calls thee to be gone, What acceptable audit canst thou leave? Thy unused beauty must be tomb’d with thee, Which, used, lives th’ executor to be
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!