17. Sone
Gelecek zamanlarda dizelerime inanırlar mı ki
Övüp durursam sadece o en güzel erdemlerini?
Yüce Gök bilir ki, dizelerim hayatının bir mezarıdır sanki;
Şiirimde gömülü hayatının değeri yarı yarıya görülür belki.
Yazabilseydim gözlerinin güzelliğini,
Yeniden sayabilseydim her bir zarafetini,
Gene de, ilerde, “yalancının biridir bu şair” derlerdi,
“Dünyevi bir yüze göklerden böylesi bir dokunuş gelmedi”.
Yıllarla sararmış kâğıtlarım alaya alınır belki,
Çok ve yalan konuşan ihtiyar adamlar misali,
Ve değerlendirilir gerçek değerin bir şair abartısı gibi,
Ve eski zamanlardan uzatılmış bir şarkının vezni misali.
Fakat o vakit hayatta olan bir çocuğun olsa dünyada,
İki kere yaşarsın sen, hem yavrunda hem de şarkımda.
William Shakespeare (1564-1616, İngiltere)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 16.2.2021 18:28:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sonnet 17 by William Shakespeare Who will believe my verse in time to come, If it were fill’d with your most high deserts? Though yet heaven knows it is but as a tomb Which hides your life, and shows not half your parts. If I could write the beauty of your eyes, And in fresh numbers number all your graces, The age to come would say ‘This poet lies; Such heavenly touches ne’er touch’d earthly faces.’ So should my papers, yellow’d with their age, Be scorn’d, like old men of less truth than tongue, And your true rights be term’d a poet’s rage And stretched metre of an antique song: But were some child of yours alive that time, You should live twice, in it, and in my rhyme.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!