Zor Zamanlar Şiiri - Kasım Kobakçı

Zor zamanlarda, tanıştığım bir kız,
İşin aslı, bana gönül vermişti,
Gözleri masum ama kalbi kırıktı.
Sen vurdumduymazsın, duyarsızsın,
Diye sitem etti.
Allah seni ıslah etsin,
Dedi.
Halamın kızı,
Fırsatları tepenin, elinden fırsatları alırlar,
Adını da, aptal koyarlar dedi.
Yoo, dedim,
Kendimi suçladım ama, ne fayda.
Varsın olsun.
Ama o bilmiyordu ki,
Onu,
Hala beklediğimi.
Aklıma, kalbime
Onun ismini kazıdığımı.
*
Ahhh, o ah!
Hayatımı mahvettin.
Anlaşıldı.
Benim ömrüm de,
Böyle akıp gidecek, bundan sonra.
Kimsenin kalbini kırmadan,
Kimsenin bedduasını almadan.
Gençliğimin tadını çıkaramadan,
Bu nedenle, günah işlemeden giden,
Cennetteki, peri kızlarıyla evlenecekmişim,
Doğru mu, yalan mı bilinmez.
Evet, o kız vardı ama,
Ne eli elime değdi,
Ne gözü gözüme,
Ne buradakiler gibi mektuplaştık,
Ne şeker, ne resim, ne tarak.
*
Dayımın oğlu,
Şahit oldu duruma,
Len olum, ne şanslısın sen,
Sen hepsini, elde edersin,
Ben, yok ya dedim.
Üsteledi.
Benden laf çıkmaz olum,
Güven bana,
Hepsi de, benim kutsal emanetim olsun.
Yemin ederim ki hiçbirine,
Elimi bile sürmedim deyince,
Hey senin kaderine lanet olsun,
Senin elindeki fırsatın,
Yüzde biri, benim elime geçseydi,
Diye hayıflandı.
Len olum, bu kızların hepsi sana hayran,
Boş ver dedim.
İki gün sonra unuturlar,
Namusum üzerine, yemin olsun,
Olum sen, çok pişman olursun.
Eğer dizlerini dövmezsen,
Ben de, hiçbir şey bilmiyorum.
*
Ama faydası yok,
Sen akıllanmazsın.
*
Kötü kader,
Bize acımış, yükseltmiş,
Üstelik elimiz de, arkadan bağlı,
Bunun da, ağzına sunuyorlar,
Bu da, ııh ben yemeyeceğim,
Diyor.
Gel de kahrolma!
İşin aslı,
Kimsenin de, gönlünü kırmadım ama,
Nedir bu başıma gelenler?
Olmayan bir şeyin, bir hayrı vardır.
*
Avuntu mu acaba?
Ama yalan yok,
İçimden gelmiyor inan ki.
Benim işim çalışmak,
Başarılı olmak.
Emek verip, karşılığını almak,
Kendi ayaklarımın üzerinde,
Dimdik durmak.
Anneme, kardeşlerime kanat germek.
*
Yalnız hemen her aşamada,
Ev sahibim Ali Hoca,
Beni evine yemeğe götürür.
Allah ne verdiyse sofrada,
Senin yemen lazım.
*
Aç kurt avlanamaz,
Aç insan, bedenen çalışabilir,
Taş taşıyabilir,
Ama aç insanın, kafası çalışmaz.
Acaba 99'u, o yüzden mi geçemedim,
Diye geliyor aklıma.
*
Bak evladım,
Yengen seni Hasan'dan,
Cennet'ten, Bahar'dan ayırıyor mu?
Nasıl olsa, burada yemek pişiyor,
Hazırlayıp uğraşacağına,
Biraz fazla ders çalışsana.
*
Filan köyün evladı, diyorlar ya,
Ona yetiyor herhalde,
Göğsü kabarıyor insanın,
Ben de yıllar sonra, yaşadım bunu,
O zamana kadar fark etmemiştim.