Bazı acılar vardır, tarif edilemez. İçinde bir yerlerde sessiz bir fırtına gibi kopar, ama kimse fark etmez. Sanki dünyadaki herkes güneşli bir günde yürüyüş yaparken, sen bir kara bulutun altında sıkışıp kalmışsın gibi.
Zor zamanlar… Ne garip bir ifade. Sanki basit birkaç kelimeyle bu ağırlığı taşıyabilirmiş gibi. Ama kimse anlatmaz o anların ne kadar uzun sürdüğünü. Günler geçmez, geceler bitmez. Uyusan, uyandığında her şey düzelecekmiş gibi gelir, ama uyanınca aynı boşluk seni tekrar karşılar.
Bir an vardır… Sanki nefes almak bile fazla gelir. Göğsünde bir ağırlık, taşınamayacak kadar büyük. İnsanların sesleri bir yankı gibi uzaklaşır, söyledikleri anlamını yitirir. Dışarıdan güçlü görünmek istersin, çünkü zayıflığını göstermek daha çok canını yakar. Ama içindeki kırılganlık, seni her geçen gün daha da tüketir.
Bazen "Neden?" diye sorarsın. Neden bu kadar zor? Neden bu kadar yalnız hissediyorum? Ama cevap yoktur. Bu sessizlik, sorularını boğar. Ve o sessizlik, insanın en büyük düşmanıdır. Çünkü ne kadar bağırırsan bağır, yalnızca kendi yankını duyarsın.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta