Zor Köyü'nün Yakasında

Zor Köyü’nün Yakasında

Zor Köyü’nün yakasından doğar gün,
İçimde Esenyaka’dan bir düğün.
Çoruh söyler ninni gibi sabaha,
Dağ uyanır menekşeli sevdaya.
Her taşında anı, her dalda dilek,
Bir köydür bu; şiire denk ve gerek.

Serin rüzgâr yayladan iner yavaş,
Kuş sesinde saklıdır eski telaş.
Gelin teli gibi süzülen çimen,
Büyüler yüreği, geçer içinden.
Bir çoban türküsü sızar yoldan,
Çocukluk düşleri kalır soldan.

Çamlar gibi eğilmeden duranlar,
Gönül yüküyle yollara vuranlar.
Bir selamla kardeş olur her evde,
Candan süzülen muhabbet hep sade.
Bir yudum çay yeter sıcak ocakta,
Vefadır dokunan her bir tabakta.

Sabahları gurbet kokar pencerem,
Yamaçlarda büyür özlem hecem.
Fırınlarda pişer yalnızlık, hasret,
Aynı tadı taşır geçmişten kısmet.
Her dumanla döner baba ocağı,
Her kavrulan ekmekte bir duvağı.

Zor Köyü’nde durur vakit ağırdan,
Geceler yıldızla dokur ışıktan.
Dedem anlatırken sustu rüzgârlar,
Bastı yüreğime eski hatıralar.
Annemin sesiyle uyanır sabah,
Bir ninniyle titrer dualı tabak.

Her evin çatısında ayrı dua,
Her avluda umut, her gönülde bağ.
Sıla özlem değil; bir yürek bağı,
Unutmaz insan doğduğu toprağı.
Esenyaka bir öz, bir can, bir yurt,
Çekilen hasrete değer her zorluk.

Ve şiirle büyür bu dağlı köyüm,
Sözle örülmüştür taş taş her yönüm.
Sekiz ozan yazar gönülden izler,
Her kelâmda sevda, her mısra özler.
İçlerinde dert de var, umut da var,
Onların kalemiyle yaşar diyar.

Huzûrî sabırla işler her satır,
Sükûtta büyüyen bir içte yağmur.
Sessiz sedasız geçer gibi görün,
Her dizesi derin; anlamı bütün.
Toprağın dilini bilir gönülden,
Yazar hasreti kalbin özünden.

Özerî’nin dizelerinde gurbet,
Sürgün sevda, içe sinmiş bir niyet.
Yollar uzadıkça dolan her hece,
Memleket dökülür kırık bir gece.
O, kalbiyle kurar dağla köprüyü,
Köyde doğup sürgünde büyüyü.

Fahri, işçidir; nasırlıdır eli,
Ama kaleminde en duru dili.
Alın teri gibi akar mısrası,
Yamaç yamaç gezdirir duygusu.
Taşla şiiri birleştiren o’dur,
Bir fırında pişen sözdür, özüdür.

İzharî edeple yoğurur sözü,
Kelâmında saklı ârifin özü.
Yumuşak konuşur ama derindir,
İlmiyle yön verir nice seherdir.
Bir medrese gibi akıtır ilmi,
Sükûnettir onun şiirde dilmi.

Şerîfî'nin kelamında ışık var,
Bilgiden açılmış geniş bir diyar.
Her şiiri bir ders, bir irfan olur,
Sözle değil hâlle insanı bulur.
Onun satırında sükût konuşur,
İlimle yoğrulur gönül konuşur.

Nihânî aşkın en derin sularıdır,
Bir elifte gizli nice sır vardır.
Aşkı mecazdan hakikate taşır,
Kalbiyle gökyüzüne merdiven aşır.
O, her harfte bir dua eker gibi,
Sükûtla çözer aşkın şekli, tipi.

Ahmet Polat yeni çağın sesidir,
Gençlik onda umutla yükselir.
Kaleminde modern çağla köy birleşir,
Geçmişin özünü gelecekle işler.
Esenyaka’nın bugünü onda parlar,
Şiirle genç yüreklere yol açar.

Kemal Tabak derin, sessiz bir akış,
Sözü az, özlüdür; sadelik yakış.
Sustuğunda bile şiir dökülür,
Sükûnetten bile anlam sökülür.
Bir çağlayan gibi içten taşan söz,
Kalbimizde yankılanan sonsuz öz.

Bu sekizi yazar gönlün bahçesi,
Her biri şiirle örer gerçeği.
Birlikte bir destan oldular bize,
Yamaç yamaç yazıldı mısraca.
Onlar oldukça sürer bu sevda,
Esenyaka yaşar dağla, rüzgârla.

Her köyde bir ağıt vardır saklıda,
Her evde bir dua, gizli ocakta.
Zor Köyü’nde ağlayan da, gülen de,
Aynı yoldan geçer özlem içinde.
Gurbette olsak da gönlümüz burda,
Kökümüz toprakta, dallar bulutta.

Ay gecede parlayınca biz orda,
Dalar gözlerimiz taşlı yollara.
Bir harman savrulur yürekten dile,
Bir türkü başlar eski bir telle.
Çocukluk düşleri gelir aklıma,
Esenyaka düşer her satırıma.

Ne yazsam az gelir sana ey köyüm,
Adını taşıyor her dizem, gönlüm.
Taşına, toprağına selâm olsun,
Bir ömür bu sevda sana dolsun.
Yazdıkça çoğalır içimde özlem,
Ben seni sevdim en derin, en temizden.

Ve işte bu şiir sana mektubum,
Bir yudum hasret, bir içli sunum.
Zor Köyü’nde kaldı kalbim, izim,
Her gecede Esenyaka’dır yüzüm.
Beni soran olursa uzaklarda:
"Ben Esenyaka’yım" derim alçakta.

Ahmet Tarık ALKAN