Zihnin Açık Kapıları

Biliyorum, kolay değil…
İnsanın sırtında taşıdığı yargı yükü,
Dilinde gezen keskin jiletler,
Ve kalbinde biriken o karanlık pus…
Ama ben, kimseden öç almadım
Sadece Evren’in kulağına şu sözü bıraktım
Kim benim hakkımda ne düşünüyorsa,
Ona zihin açıklığı versin!

Bu dilek, bir lanet değil;
Kırık camları toplayıp
Gökkuşağından bir mozaik yapma sanatıdır!
Zor olanı seçtim çünkü
Öfkeyi, bilgeliğin süzgecinden damıtmak…
Acıyı, evrensel bir duaya çevirmektir!

Evren dediğin, duyar sessiz fısıltıları
Gönderdim o söz
Rüzgâra binmiş bir çınar tohumu misali…
Düştüğü toprakta kök salacak!
Belki bir sabah, o insan uyanacak
Gözlerindeki perde kalkmış,
Yüreğindeki dar koridorlar yıkılmış,
Ve görecek
Benim hakkımda düşündüğü her şeyin,
Kendi içindeki karanlığın gölgesi olduğunu!

Biliyorum, kolay değil…
Çünkü zihin açıklığı dilemek,
Kendi yaralarını tuzlu suyla yıkamaya benzer!
Ama inan
O tuz, zamanla temizler hem onu hem seni
Kin değil, anlayış doğurur!

Şimdi bekliyorum…
Evren’in elinden süzülecek o aydınlık damlayı
Düşecek zihnine bir şimşek gibi!
O an anlayacaklar
Benim arkamdan konuşmak yerine,
Kendi içlerindeki fırtınayı dinlemeleri gerektiğini…
Çünkü gerçek zihin açıklığı
Başkasını yargılamadan önce,
Kendinin karanlıklarını görebilme cesaretidir.