Zihnimin Son Çıkışı Şiiri - Huban Asena ...

Geçen hafta altı dağ devirdim,
Her sınav bir kartal yuvasıydı dik kayalıklarda,
Şimdi son iki zirve karşımda,
Ama ayaklarım çamura saplanmış gibi...
Zihnimde açan çiçeklerin kökü zehir,
Her formül bir diken, her tanım bir sarmaşık,
Beynimi kemiriyorlar sessizce,
Ve ben
Kâğıttan labirentlerde kaybolmuşum.

Kitapların sayfaları artık mezarlık taşı gibi ağır,
Harfler karınca ordusu,
Gözlerim ufuk çizgisini arıyor ama camlar buğulu,
Dünya soluk bir suret...
Yorgunluk kemiklerime işledi,
Bir çınar gibi içimde çatırdıyor her nefes,
Ruhumun limanına fırtına vurdu, demir atacak halim kalmadı.

Son iki kapı kaldı önümde,
Anahtarlar paslanmış, ellerim titriyor,
Bedenim bir savaş alanı
Ter, endişe, bitmeyen bir gece nöbeti...
Konsantrasyonum bir ipek ipliği,
Rüzgârda savruluyor, koptu kopacak gibi,
İçimdeki saat çoktan durdu,
Fakat dışarıda zaman cellat gibi işliyor.

Dışarıda bahar tomurcuklanıyor
Belki kuşlar yeni türküler düzmüştür,
Ben ise dört duvar arasında,
Solmuş mürekkep ve yorgun ışıkla boğuşan bir mumum
Eriyorum kendi alevimde,
Sınavların rüzgârı söndürüyor beni,
Ruhumun haritası yırtık, yön bulamıyor pusulasız bu denizde...

Kendime "kalk" diyorum,
"Son hamle" diyorum, ama kemiklerim kurşun,
Göz kapaklarım demir perde,
Düşüncelerim sisli bir ovada kaybolan atlılar...
Güç kalmadı sandığımda,
İçimde bir çocuk fısıldıyor: "Sadece nefes al!"
O çocuk,
Benim on yıl önceki umudum, şimdi tozlu bir aynada silik...

Bu yorgunluk sonsuz değil,
Bilirim, fırtına diner bir gün mutlaka,
Her dağın ardında bir vadi uzanır,
Her geceyi yırtar sabahın ipek kumaşı...
Şu an düştüğüm çukur, yarın çıkacağım merdivenin ta kendisi olacak,
Çünkü en derin yorgunluklar, en gür çıkışların mayasıdır insanda...
Sınavlar geçecek, kitaplar kapanacak, bu duvarlar eriyip gidecek,
Ve ben, zihninin küllerinden doğan bir anka gibi,
Kanatlarını gerip uçacağım
Özgürlüğün gökyüzüne...