Zihin Şiiri - Ferda Çalışkan

Bugün öylesine düşündüm ki,
Zihnimin pencereleri kırıldı
İçeriye ne varsa girdi,
Ama zihnimden gram bir şey çıkmadı dışarı.
Kapıyı zorladım ben çıkayım buradan diye,
Hatalarım kapıyı kilitlemiş,
Beni zihnime hapsetmişti.
Mahcubiyet hırkamı giydim,
Rencide soğukları geliyordu pencerelerden
Hırkama sarılmış, üşüyordum.
Af'lar döküldü başımdan aşağı,
Yine de kendime ah'lar ettim
Geçmişime vah'lar ettim...
Ağladım yine bu gece,
zihnimden kaçamadım,
Kırılan pencerelerden de çıkmadım,
kanarım diye...
İçeriyi biliyordum sonuçta yorucu da olsa,
Dışarısı neresiydi,var mıydı?
Beni duyar mıydı?
Tek engel zihnimdeki duvar mıydı?
Bilemedim...
Zihnimden kaçamadım,
Kapısını bile açamadım
Kendimi affetmekti anahtar
Ben o anahtarı bulamadım.
Bir suçum yoktu oysa,
Rencide soğuklarını hak etmedim.
Hırkayı mecburen giydim.
Hata dediğim birçok şey insan olmanın ta kendisiydi...
Biliyordum bunu, ama zihnim öyle bir yer ki
Anlamazsınız beni bir kez zihnimde kalmadan
Anahtarımı bulmalıyım
Zihnimin enkazı altında bir gün ezilip kalmadan...
~Ferda Çalışkan