Gün doğmazdı gölgendeki ay ışığına...
Ben hep karanlıklarının yoldaşıydım...
Az pişmiş bir mutluluk koymuştum kaşığına,
dil ucundan öte yol bilemedi...
Nuhun gemisinden kalma
sadece özlemlerine yollanmış
uzak varışlı bir zeytin dalıydım...
Sen benim densiz densiz söylendiğime bakma...
Fokurdayan sevinçlere çalım atsın gözlerin...
Bil ki,
anını hastalık nöbetlerine sürükleyen bu kadın
dönüp arkasını
senden gidemedi...
Kayıt Tarihi : 22.9.2011 09:32:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

dil ucundan öte yol bilemedi...^^^^ dil ucuna bile gelebilmişse..ne mutlu bunu hissedebilen ..ve şirin bütününde duyguyu yakalamaya çalışırsak...
^^^^anını hastalık nöbetlerine sürükleyen bu kadın
dönüp arkasını
senden gidemedi..^^^^^^
gidememek adeta bir müebbed mahkum gibi...zamanı dondurucuya koyup maşuka mahkum etmek...İşte bu tavır gerçek aşk...aşkı hissedilş biçimi ise erdemdir.
ÇOK ANLAMLI VE DUYGU YÜKLÜ DİZELER KUTLUYORUM SEVGİLİ ŞAİRE..
sevgimle...
Hoş bir şiirdi Meral Hanım... Anlamlıydı ve yine size has bir şiirdi... Tebrik ederim....
TÜM YORUMLAR (6)