Hatırla çocukken nasıl severdim,
Senin acın beni yakardı kızım.
İsterdim kimseler seni üzmesin,
Üzülsen kıyamet kopardı kızım.
Başını alıp ta avuçlarıma,
Ne bu güzellik böyle?
İnanmak mümkün değil.
Benzerin var mı söyle,
İnanmak mümkün değil.
Seni görüp yanmamak,
Bir günah işledik yıllarca önce,
Üstünde durmanın ne anlamı var?
Unutalım bütün olanı bence,
Hep yüze vurmanın ne anlamı var?
Unutmadın bunca geçen zamanda,
Sen gönlümün yıldızıyken,
Söyle şimdi kaymak niye?
Kaderimde yazılıyken,
Söyle şimdi caymak niye?
El sözüne inanıp ta,
Örseleyip attın duygularımı,
Hoyratça tükettin umutlarımı,
Cevapsız bırakıp sorularımı,
Terk edipte gittin oldu mu yani?
Sevgiyi besleyen güven ve saygı,
Bütün organlarımı bağışladım;
Yalnız gözlerim hariç.
Çünkü bu gözler,
Yalnız seni gördü,
Dünyadaki her şeyi “sen” olarak gördü.
Kimsenin benim gözlerimle
İnsanlığa seslenen ben,
Yeni kurban ben Özgecan,
Gökte yıldızlar ağlarken,
Katledilen ben Özgecan.
Çok ağladım ettim feryat,
Bir ömür hasretle özlemle geçti,
Heba olan onca yıllar perişan.
Bilmem neden felek hep bizi seçti?
Gelmeni bekleyen yollar perişan.
Her mevsimde ayrı ayrı ağladık,
Gizli sevda çekmek zordur ölmekten,
Yanar kavrulursun ah diyemezsin.
Aşkını korurken bütün her şeyden,
Kendi dertlerine vah diyemezsin.
Terk eder gidersin bütün her şeyi,
Bu nasıl bir sürpriz, beklemiyordum,
Telefonum çaldı, ekranında sen.
Arayacağını hiç sanmıyordum,
Sesini duyunca çok şaşırdım ben.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!