Zengin Olsam Şiiri - Bekir Dalkıç

Ben zengin olsam, geçerdim şu köhne yoldan öyle aheste aheste.
Yorgun evlerin arasından ağır, eriyip kayarcasına.
Altımda son model arabam,
Yanımda en soylu kadınlar, en soylu adamlar.
İzlerdik birlikte geriden geriden o gölgeden insancıkları yarı acıyarak, yarı kızarak.

Zengin olsam sakınırdım kendimi ve asla ama asla yanaşmam yanlarına.
Nemelazım derdim belki sokarlar, belki sıkarlar o boğum boğum elleriyle, kollarıyla.
Bilirim ki hepside birer yılandır.
Oldum olası tiksinirim ter kokusundan, hele ki şu hırpanî bedenlerden öyle kıvrılan kıvrıla yayılan.

Geceler har, cebimde üç beş yar, midem de üç beş kilo havyar.
Zengin olsam açardım ezilmiş üzümlerden yıllanmış bir şarap, içer miyim hiç çay may?
Denize nazır yalılar, suyun üzerinde bir dolunay,
Görünmesin isterim dibindeki balıkları, bir de kenar mahalleleri, şu aç mı aç kalabalıkları.

Ben zengin olsam başa geçsin benden biri.
Yarışsınlar durmadan, dövüşsünler durmadan, savaşsınlar dişe diş, kana kan.
Vazgeçmeksizin bu çiftlikten,
Koskoca barajlardan damla damla akan.
Açlıktan, susuzluktan.
Borularından dört bir yana böcek saçan bu handan.
Otobüslerinden atılan sahte birer mutluluktan.