Zeki Günay Şiirleri - Şair Zeki Günay

2341) Bana delisin derken,
Bin defa düşün bence.
Çünkü Azrail bakmaz,
Ne yaşlı ne de gence.

2342) Fani boş dünya dediğin,

2381) Kullar iman etmezse,
Hakk vermez dermanını.
Kabire düşen kullar,
Çekermiş eyvahını.

2382) En üst bilir iken,

2441) İtikati hayreyledim,
Esas İmanla gayreydim.
İlimi hep Haktan bildim,
Takva ile sabreyledim.

2442) Atın kişlemesi,

2501) Bir insan sana Allah'ı anlatıyorsa,
Onu iyi tanımadan kavramadan fikir yürütme.
Bilmeden Allah'a karşı savaş açarsında,
Sonun İbn-i Mülcem gibi olur.

2502) Saraydan bakma Karun,

2561) Allah insanı yaratır,
Kuran Güneş'i kapatır.
Melekler ses verir kula,
Hızırı dağda aratır.

2562) Hazreti Muhammed (sav) zamanında amcası Ebu Leheb-Ebu Cehil vardı. Ahir zamanda ise sayısız Ebu Leheb sayısız Ebu Cehil sayısız Muaviye bin Ebu Süfyan ve Yezit var. Hazreti Muhammed (sav)'e kendi kavmi ne dedi. Şair, Mecnun(deli) Büyülenmiş Cinlenmiş dediler. Senin Allah'ın Seninle konuşuyor neden bizimle konuşmuyor. Neden bize görünmüyor. Tek ve bir olan görünmeyen bir Allah'a inanacak değiliz dediler aşaladılar dışladılar işkembe döktüler taşladılar.

Dostun dostu, satmadığı o günü,
Dünü bu günü yarını da anlat.
Garibin yollandığı o sürgünü,
Anlat da bilelim dünü bu günü.

Anlat geçmişte ki, zenginlik neydi,

Nasır tutmuş o ellerin cennet kokarken,
Bir kelebek misali, sen ansızın gittin.
Gittin yüreğimde ayrılığın yarası,
Kalbimde hasret ateşi bırakıp gittin.

Hani her ağladığımda sendin güldüren,

Özlerdim çocuk yuvası yurdunda,
Yılda bir ay, yatardım mis koynunda,
Dil Anne der el sarılı boynunda,
Yirmi sekiz yıldır, kokun burnumda.

Otobüse koşar, yere düşerdin,

Hak şerbetini içtim, aşkın bağında,
Muhammedi aradım, gülü dalında.
Bir gül ki? o gül Ahmetdir Nur dağında,
Payidar Allah dedim, aradım seni.

Aşk dediğin, cismin şerbetine banmak,

ARKADAŞ

Arkadaş İnsanın meziyeti hiç değişir mi?
Evet hemde nasıl değişir hiç tanıyamazsın.
Dünyanın tozuna inanıp taprağına kanan,
Haram harmanında elde tırmık saman sallayan.