Zeki Günay Şiirleri - Şair Zeki Günay

1301) Sonbaharda düşer her yaprak,
Mümin akıllı kafir ahmak.
Bu dünya çok döndü artık,
Vurmak lazım dünyaya tokmak.

1302) On iki yıl savaştım,

1361) insan nasihati ipe bağlamış,
İpi alıp nasihatı sallamış.
O an düşer, başı vurur duvara,
Ah kafasız başım deyip ağlamış.

1362) Bir yan hakka aşık bir yanım şair,

1401) Ey imam hadi,
Oğlu imam askeri.
Dünya kaniat kul ahiret,
Hepsi Allah eseri.

1402) Ey Kafir Türk'ün önünde

1441) Evlat büyütmek güzeldirde,
Lakin?
Nasıl büyüttüğüne,
Nasıl bir evlat yetiştirdiğine.
BAĞLI?

1481) Edep yahu nerede edep,
Edepsize edep ne gerek.
İnsanlıktan çıkan kula,
Rabbim der ki? Cennet ne gerek.

1482) Baş kaldırma Allaha,

1511) Dünya oyun eğlence,
Ses ver Ey gündüz gece.
Kul anlar Amelini,
Münker Nekir gelince.

1512) Dünya dediğin fani,

1531) İnsanı gönülden Seversin
Gönlünde taşırsın Bilmez?
Gelir Gönülden sevdiklerin gönlünü kırar
Sevmekte Sevilmekte gider boşa,
Ölürsem Gerek yok Dersin.
Ne kefene Ne Mezara

1561) Yürdüğü yol
Kuran Sünnet olanın,
Elbet yari Allahtır,
Öldükten sonra dönüş,
Muhakkak onadır.
Kuran Sünnete Sarılanın

1611) Cennette güzel kokar,
Allah Ağaç dalların.
Tahtı elle itendir,
Yüce sadık kulların.

1612) Sen bana öğret onu,

1661) Sana bir ateşten,
Haber getirdim desem,
Göster bana ateşi diyeceksin,
O ateşte azap var desem,
Göster bana azabı diyecek.
Ölünce anlarsın diyeceğim,