Zehirli Sarmaşık Şiiri - Emine Sipahi

Sen...
Yeşilin en masum tonunda göründün önce,
Gözlerin yağmur sonrası toprağın kokusu gibiydi.

Yaklaştım...
Köklerin sessizce sarıldı bileğime,
Ve ben fark etmedim,
Ne zamandır kanımın çekildiğini.

Sevdan,başta gölgeydi bana;
Sıcağın ortasında serinlik veren bir çardak gibi.
Ama bilmezdim ki,
Gölgen , güneşi benden çalacak kadar aç gözlüydü.

Her gülüşün bir sarılış,
Her sarılışın bir boğuluştu.
Damarlarımda gezinen ateş senin zehrindi.
Ama ben onu tutku sandım.

Kaçmak istedikçe,
Bir halka daha sardın etrafıma,
Ve ben, hâlâ seni aşk sanıyordum.
Çünkü kim severken , boğulduğunu,
Kabullenmek ister ki?

Köklerin taşların arasından sızan,
sessiz bir yılan gibi ilerledi.
Yaprakların ay ışığında gümüş gibi parlıyordu,
O kadar güzeldin ki... kim bilir kaç kurban,
Güzelliğine aldanarak yaklaştı sana.

Ben de yaklaştım..
Ellerim senin dallarına dokunduğunda,
Kalbimin atışı değişti.
Bilmiyordum ki, bu ritim,
Zehrin damarlarıma işlemesinin şarkısıydı.

Sardın beni...
Omuzlarımdan,belimden,boğazımdan.
Sevgi diye bildiğim o sıcaklık,
Aslında köklerinin soğuk pençeleriydi.
Gözlerim bulanırken bile,
Sana bakmaktan vazgeçemedim.

Her gülüşün , bir lanetin mührüydü.
Dallarının arasındaki çiçekler,
Kan kırmızısıydı.
Ama ben o rengi aşk sandım.

Aşk dediğin,
Kökleri zehirli olan bir sarmaşık olmamalı.
Sevgi ,can vermeli insana,
Can çekmemeli damar damar.

En sonunda , beni tamamen sardığında,
Artık nefes alamıyordum.
Ve o an anladım:
Sen bir sevgili değil,
Bir mezar örtüsüydün.

Köklerini söktüm içimden,
Söktüm seni kalbimin duvarlarından,
Ellerim kanadı, ruhum da...
Ama öğrendim:
Bazı aşklar çiçek açmaz;
Sadece büyür,sarar, yok eder.

Çünkü bilirim :
Zehirli sarmaşık,
Önce ruhu sarar,
Sonra bedeni öldürür.