Zehirli Dudaklar Şiiri - Kasım Kobakçı

Emek vermek, insanı tamir etmek değil midir,
Sarılmak için, birisinin yarasına,
Ve iyileştirmek değil midir, bir nefeslik anı,
Hafifçe dokunup acılarına,
Ve dinlemek kalbini, en içten, en safça.
*
Gün batımından önce, en hayalci anında hayatın,
En parlak ve en zarif, rüya kuşlarıyla kanat kanat ufka,
Yükselmek değil miydi, en özgürce geçen gün daha,
Daha dün değil miydi yaşadığın benimle, kaybolduğun benim olmadığında,
Şefkatini esirgiyorsan benden, sarmaşık dehlizlerine dokunma,
En narinim, ne olur benim ruhuma dokunma.
*
Uyanma vaktidir, bu en keskin, en bilge anda,
Soyut duaların gücüyle, güçlenmez mi sevdan da,
Tüm zamanın, olumsuzluklarına rağmen,
Nasıl ki bir melek, kalbi kırılırken,
Bir başka melek, yeniden can bulmaz mı, şaşılacak şey.
*
Bana şifa ver, bırak bu insanlık, bu ahlak işini,
O nehri geçerken, sonuncu mu düşündü dersini,
Kavuşmak için en sevdiğine, o en ahmak!
Haydi yaşat bana, sarıl en mantıklı nedenine,
Dokun, zehirli dudaklarınla şefkatle.