Zebani Şiiri - Gülay Yıldız

Yorgun düşmüş iki kara zebani
Uykumun derinliklerinden geri dönüyor
Evet! O senli gecenin sonu...
Onsuzluk ve onluluk çizgisinin çizildiği
Nefesin ısınıp sonra dondurulduğu uyku...
Yağmur; kaçamağı seven su damlaları...
Yüzüne çarpan sonra boynundan süzülen
Kaçamak dolu damlalar...
Hava da asılı kalmış bin bir düşüncenin
Zebanilerin iz düşümünde, yüzüne vurduğu damlalar...
Elini götürüp te silebileceğin, akışını engelleyebileceğin
Ama engellemediğin, engelleyemediğin damlalar...
En asisinin bile beceremeyeceği asiliği,
Bir daha geri dönmeksizin yaşayan damlalar...
Onlar benim kurtarıcım...
Onlar benim avuntum ve inan bana
Hepsi, birer birer, her defasında da ayrı ayrı sonum...
Zebaniler eşliğinde, belki de onların içinde
Özgürlüğe koşan ama ömür boyu kafeste kalacak olan
Karmakarışık bir yağmurun damlaları,
Düşüp düşüp kalkıp gene düşen,
Düşmek için kalkan, yükselen
Belki de
Yükselmek için düşen damlalar
Onlar benim senim,
Onlar benim senden kalan, sana kalan
En güzel düşlerim...
Her şeyin başlangıcı olan sonda sunacağım
En karamsar izlerim...