Zamanın Unuttuğu Gözler

Zamanın Unuttuğu Gözler

Bir şehre düşer bazen bir yüz,
Hiç kimse bilmez nereden geldiğini.
Güneş birden başka ışıkla doğar,
Kuşlar başka türlü uçar sabahlara.
Ve biri…
O yüzü görür görmez,
Yüreği vazgeçer, kendinde kalır

O andan sonra takvimler eskir,
Saatler ondan habersiz ilerler.
Her gün onun geçtiği ihtimallerle yazılır;
Görülmemiş bir selam,
Duyulmamış bir ses
Ve dokunulmamış bir gölgeyle.

Bir evde her sabah çay demlenir,
Ama o çay dudaklara değil,
Hasrete sessiz bir ikramdır.
Kitap açılır, satır çevrilir,
Ama göz okuduğunu değil, onu arar.

Hiçbir kıza dönmez artık o gözler.
Ne bir bakış, ne bir niyet…
Zira kalp, bir kez mühürlendiyse,
Geriye kalan her şey
Bir suretten ibarettir.

Güzel hâlâ bilmez…
Belki de hiç bilmemelidir.
Çünkü aşk bazen açmayan bir çiçektir,
Kokusu toprağı incitmesin diye.

Ve yıllar sonra biri sorsa,
"Neden hiç sevmedin?"
Denir ki :
"Bir yüz vardı…
Zaman bile unutmuş olsa da,
O asla bakamadı geriye."