Zamanın Ötesinde Şiiri - Sinan Bayram

Bir rüzgâr esti, eski bir anıdan,
Gecenin en kör vaktinde
Yıldızlar uyurken gökyüzünün alnında
Ben sustum — zaman konuştu içimde.

Ay, sarhoş bir hüznüyle indi denize
Gümüşten bir sızı gibi aktı kıyıya
Ve ben, geçmişin gölgesinde
Senin adını fısıldadım, rüyaya.

Her şey sende başlar, sende biter
Kimi bakış, bir ömre bedel
Avuçlarımda kırık bir kalp gibi
Zamanı tuttum, ama yine de geçer.

Bir şiir gibiydi gözlerin — derin,
İçine düştüm, çıkamadım
Sen susunca dünya susar,
Ben ise senin sessizliğinde yandım.

Sözlerin yankılandı sonsuzlukta
Bir çan gibi çaldı kalbimin boşluğunda
Adım adım büyüdü özlemin,
Ve ben her gecede biraz daha unuttum kendimi.

Güneş doğar, ama eskisi gibi değil
Her sabah sensizliğe uyanmak
Bir kitapta yarım kalan cümle gibi
Bitmeyen bir hikâye olmak.

Ey giden!
Gözlerinde kalan o sonbahar
Kalbimde mevsim değiştirdi.
Artık ne yaz ısıtır, ne bahar güler,
Ne de zaman unutturur seni.

Gün gelir, yol biter,
Susar bütün saatler
Ve ben — bir taş gibi ağır,
Yine seni beklerim, gelmeyeceğini bilerek.

Sinan Bayram