Zamanın Kumaşları Şiiri - Huban Asena Özkan

Bir köşede, zamana kırışmış hayatlar yığılı
Her biri buruşuk bir mektup sanki,
Üzerinde okunmayı bekleyen mürekkep lekeleri…
Eski bir gömlek gibi düğmeleri kopuk,
Yakasında bir vedanın ter izi.

Dipte, ilkbahardan kalma bir kazak uyuyor,
Örgülerinde güneşin solmuş sarısı,
Ceplerinde gönderilmemiş sözler
"Bir gün giyeceğiz" diye katlanmış
Ama katmer katmer unutulmuş.

Bazı lekeler, yıkamayan bir pişmanlık gibi
Kanayan bir nar suyu,
Çay dökülmüş bir öğle vakti,
Rüzgârın bile uçturamadığı kül kokusu…
Kumaşa değil, tenimize işliyor izleri.

Bakmıyoruz görmezden geldiğimiz bir yığın,
Belki de yaşanmamış saymak için o anları
Bir randevunun acele çıkarılışı,
Bir cenazenin sökük yakası,
Bir sevişmenin ütüsüz gömleği…

Zaman, tozları üflüyor üstlerine,
Kaderin dolabında sallanan naftalin kokusu.
Bir sepet ki suskunluğun mahzeni,
Katlanmayı bekleyen her şey
Bir ömrün kırışık haritası.

Belki bir akşam, perdeleri çekip
Birileri dökecek onları kucağına
Solmuş kazağın altında bir doğum günü
Lekeli gömlekte bir ilk dans,
Ve sepette saklı kırk yıllık "affet"…

Her çamaşır, kök salmış bir ağaç
Yıkandıkça filizlenen,
Kurudukça dalları kırılan,
Ama toprağa düşen her yaprak
Yeni bir ormanın tohumu.
Zamanın kumaşları eskimez,
Sadece katlanır ve yeniden açılır
Bir çocuğun cebindeki ilk mendil gibi…