Zamanın Gözleri Şiiri - Sibel Orcan

İsmin bir rızık gibi bölündü dört heceye
Düşlerimden sıyrılıp veda etti geceye.

Gökyüzünde son yıldız tutundu karanlığa,
Hayran hayran bakıyor aydaki beyazlığa.
Şehrin doğu yakası kızıllığa büründü,
Sabahın ilk ışığı tanyerinde göründü.
Birer birer çözüldü bulutların düğmesi,
Ve zarifçe parladı güneşin ak hüzmesi.
Penceremdeki buğu süzüldü ince ince,
Zamanın gözlerine dalıp gitti sessizce.

Münzevî sükûnetin kesilirken dil bağı,
Seninle dolup taştı düşüncemin otağı.

Saçları senin gibi esti bir deli rüzgâr,
Hasret içinde geçen günlerin kokusu var.
Benliğini arıyor bağrımın sol tarafı,
Bilinmezlik çağında yaşadı hep arafı.
Bu sevda İstanbul’un dik yokuşları gibi,
Vazgeçmeyi bilmeyen inat taşları gibi.
Yıllarca karış karış gezdim de şu âlemi,
Ama susturamadım içimdeki özlemi.

Sözüm kayda geçmiştir: İki cihanda yârsın,
Kirâmen-i Kâtibîn kaleminde sen varsın.

Ben bu düşüncelerle haşır neşir olurken,
Kendimi ânda buldum gün akşama dönerken.
Zaman benden habersiz akıyor usul usul,
Neylesin derdi gamı; o bir kendinden mesul.
Ne konuşur ne duyar, sağırdır kulakları,
Tâ ezelden beridir mühürlü dudakları.
Ağır ağır yaklaştı yalnızlığım sakince,
Ve ürperdi elleri, ellerime değince.

Bir gün daha geçerken hayatın köprüsünden,
Sonsuzluğa uzanan gölgemin sûreti sen.