Zamanın çaldıkları

Bir zamanlar başka bakardı gözlerim…
Daha berrak, daha masum, daha umutlu.
Şimdi aynaya her baktığımda
çizgilerde yılların değil,
kaybolmuş hayallerimin izini görüyorum.
Zaman, fark etmeden çaldı benden,
gülüşlerimi, çocukluğumun o saf sevincini,
hiç bitmeyecek sandığım coşkumu…

Eskiden bir kahkaham dünyayı aydınlatırdı belki,
şimdi dudaklarımda yarım bir tebessümden fazlası yok.
Gözlerimde hep bir yorgunluk,
içimde susturduğum cümlelerin ağırlığı var.
“Büyümek” dediler adına,
ama ben sadece biraz daha eksildim her yıl.

Zaman, sevdiklerimin sesinden de çaldı,
elini tutmaya alıştığım ellerden de.
Ve bir sabah uyandım,
fotoğraflarda gördüğüm o çocuksu gülüşün
benden ne kadar uzaklaştığını fark ettim.
Sanki ben büyümemişim de
gülüşlerim yaşlanmış gibi.

Ama biliyorum…
Bir yerlerde hâlâ o çocuğun kahkahası var içimde,
tozlanmış anıların arasına saklanmış.
Belki bir gün,
kendimi yeniden sevmeyi öğrendiğimde
zamanın çaldıklarını geri alamam ama
o gülüşü yeniden parlatabilirim.

Çünkü zaman, her şeyimizi alsa da
içimizde sakladığımız ışığa dokunamaz.