Zamanı Unuttur Şiiri - Seyrani Göl

Zamanı Unuttur

Bana zamanı unuttur...
Çünkü her geçen an
Ruhumdan bir şey daha eksiliyor.
Dünya…
Ah, bu dünya...
Dertle örülmüş bir kefen gibi sarıyor beni.
Gönlüm, terk edilmiş bir han odası,
Kapısı hep aralık ama
Kimse girmiyor içeri.

Geceleri içime sığdıramadığım suskunlukla uyuyorum,
Sabahlar boğazıma düğümlü bir çığlık.
Bir ömür sakladım içimde,
Ama ne ben o oldum,
Ne o, bana döndü…

Mevsimler bile beni tanımıyor artık.
Güz, bir kırık plak gibi
Hep aynı hüznü çalıyor.
Yapraklar düşerken değil,
Kendi bedenimden koparken
Canım yanıyor en çok...

Dost dediklerim gölgeymiş meğer,
Işık sönünce yok olan…
Düşman desen,
İçimde konuşan o tanıdık ses.
Ben,
Kendimin en çok yaralayan hâliyim.

Bir isme hasret kaldım belki,
Belki bir bakışa,
Ama en çok da
Kendime…
O eski ben'e,
Henüz yarılmamış olanıma.

Ey kalbim…
Kaç enkazdan sağ çıktın sen böyle?
Hâlâ atıyor musun
Yoksa sadece çırpınıyor musun?

Bana zamanı unuttur.
Gömülmek istiyorum
Bir dakikanın derinliğine,
Kimsenin bilmediği bir sükûnette
Adımı unutarak…

Bana zamanı unuttur.
Çünkü yaşadıkça
Daha da eksiliyorum kendimden.
Ve bu dünya,
Ne kucak olur bana,
Ne mezar.
S.GÖL