Zamanı dokuyan eller... Şiiri - Hasan Be ...

​Akıyor zaman,
delinmiş bir su testisi gibi değil,
hayır.
Akıyor zaman
binlerce tohumu çatlatarak
ve binlerce filizi yeşerterek
çıplak toprağın bağrından.
​Görüyorum onları,
o elleri görüyorum.

Nasır tutmuş, çatlamış, toprağa bulanmış elleri.
Bir fabrikanın karanlık vardiyasında
terli bir alnı silen elleri.
Bir hastane koridorunda
gece yarısı
umutla bekleyen elleri.

Ve bir de
dijital bir boşluğun soğuk camına dokunan
yalnız elleri...
​Biz,
biz ki taşıdık omuzlarımızda
piramitlerin gölgesini,
kolezyum'un çığlığını,
Malazgirt ovasının tozunu
ve Çanakkale'nin çamurunu.

Biz ki aynı göğün altında
bazen kardeşçe,
bazen kavga içinde
ama hep
hep yan yana durduk.
​Şimdi bu yirmi birinci yüzyılın demir kapısında,
sözcükler ucuzlamış,
sessizlik pahalı.

İnsanlar
kalabalıklar içinde yapayalnız.
Ama
ama yine de
bir çocuğun gülüşünde,
bir annenin ninnisinde,
bir âşığın gözlerinde
o bitmeyen türküyü duyuyorum.
Yaşamak denen o muazzam kavgayı,
o muhteşem inadı.

​Bırak, dönsün dursun dünya kendi ekseninde.
Biz kendi yüreğimizin ekseninde döneceğiz.
Daha adil,
daha bilge
ve daha özgür bir dünya için
kıvılcımı çakan bizdik,
alazı harlayan da biz olacağız.

​Çünkü
umut
ekmekten ve sudan daha vazgeçilmez bir ihtiyaçtır,
ve biz
umudu dokuyan elleriz
zamanın sonsuz tezgâhında...

Hasan Belek
07 Kasım 25 Akçay