Zamana Hapsolmuşum Şiiri - Seyrani Göl

Hapsolmuşum zamana,
köhne hanlardayım.
Geçmişin özlemi sarmış içimi,
usulca çocukluğumu arıyorum.

Bir salıncakta kalmış gülüşüm,
tahta bir beşiğin kıyısında annem...
Umudum yitik,
benliğim kayıp,
bilinmeyen sokaklardayım.

Zaman bir nehir gibi akıp gitmiş,
ben kıyısında taş gibi suskun.
Dökülmüş, parçalanmış, kırılmış
anılarım...

Eski bir defterin sayfalarında
küflenmiş, solmuş hatıralar;
rengi kaçmış sesler,
kurumuş yüzlerim.

Bir fotoğraf karesinde kalmış bakışım ,
yorgun, dalgın, eksik.
Bir rüzgâr savurmuş hayalimi
dağınık, karışık....

Aradıkça kendimi,
daha da siliniyor suretim.
Kendi içimde bir yankıyım artık,
derinlerdeyim, en derinlerde
duyulsa da anlamım eksik.

Saklambaç oynayan bir çocuk gibi
koşuyorum karanlığa;
ama saklandığım yer
bana ait değil,
kendimden uzak.

Kırık bir camdan bakıyorum,
içim paramparça suretim gibi.
Dışarıda bir dünya var,
ama benim değil.

Ne ses geçiyor bu çatlaklardan,
ne ışık değiyor yarama.
Yalnızca içimde büyüyen
bir suskunluk yansıyor cama.

Bir ışık arıyor gözlerim,
ama karanlık örülmüş içime.
Henüz gün doğmamış
benliğimin ufkuna.

Tutunacak bir ses arıyorum
belki unutulmuş bir ninnide,
belki çatlamış bir oyuncağın
tozlu belleğinde...
S.GÖL