Zaman ve İnsan Şiiri - Selcuk Arısoy

Ters esen en şiddetli rüzgârlar karşısında kırılan çiçek misali,
Kırılsa da umutlarım,
İçimdeki kırgınlıkları anlattığımda görmüşsem insanlardaki duyarsızlığı,
En zayıf anlarımı gömüp içime,
Kimsenin acımasına izin vermeden yürüdüm,
Yürümem gereken yollarda.

Onca sahteliğe rağmen,
İçimde taşıdığım tebessüme sığınıp,
Çaldım bir bir gönül kapılarını.
Kimi yanıltmadı, kimi utandırdı.
Kimi yıkarken, kimi onardı.

Ama hepsi,
Yaşam senfonisinde birer notaydı.

Ve zaman,
Kendi gerçeğimi anlamam için en şeffaf aynaydı.