Bulutlar ağlıyor,
Hüzünlü kalplere.
Hava üşümüş,
Kalpler üşümüş.
Gözyaşları buzdan inci,
Kirpikler üşümüş.
Dudaklardan dökülmüyor,
Zarif sözler
Diller üşümüş.
Uzanan elleri tutan yok,
Eller üşümüş.
Yollar sessiz,
Adımlar yorgun.
Gölgeler sarılmış yalnızlığa,
Sokaklar üşümüş.
Pencerelerden sızan ışık,
Çaresiz bir umut gibi,
Geceler üşümüş.
Ve zaman durmuş sanki,
Dakikalar üşümüş.
Yıldızlar saklanmış,
Gökyüzü sessiz.
Gece derin,
Rüyalar üşümüş.
Sözler sarmamış yürekleri,
Cümleler üşümüş.
Bir tebessüm ararken yüzler,
Aynalar üşümüş.
Ve kalplerde yankılanan sessizlik,
Sevgiler üşümüş.
Rüzgâr dokunmuş yapraklara,
Titrek bir hüzünle,
Ağaçlar üşümüş.
Sokulacak bir omuz ararken gölgeler,
Yalnızlık üşümüş.
Ve gecenin kalbine sinmiş sabahı beklerken Umutlar,düşler üşümüş...
Nejla Turan
Nejla Turan
Kayıt Tarihi : 16.10.2025 12:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Soğukta bedenine üşüşür ve düşünür.
Sıcakta ruhuna genleşip düşünce yayılır.
Zaman neden üşür?
Mevsimlerden kış olunca ana sıkışır ve üşür.
Kar yağar.
Zamana da beyaz düşer.
Her şey üşür, ateş soğur söner bile.
Ne üşümez?
Soğuk bile daha da soğur buz daha da buzlanır.
Ne üşümez bilemedim.
Şiirin temasında buna yönelik sanırım.
TÜM YORUMLAR (1)