Zaman Geçiyor Şiiri - Suzi Ayyıldız

Zaman geçiyor…
Ama seninle geçen hiçbir şey eskimiyor içimde.
Bir bakışın, bir susuşun hâlâ ilk günkü kadar taze,
Sanki dün dokunmuşsun gibi kalbime,
Sanki dün gitmişsin gibi kırgınım hâlâ.

Ben seni anlatamadım kimseye…
Çünkü anlatmak, eksiltmekti biraz.
Sen hep en tam hâlinle kal istedin içimde.
Ne bir eksik,
Ne bir fazla…

Sen gidince sustum ben.
Ama o sessizlik ne güzeldi biliyor musun?
Çünkü içinde sen vardın.
Seninle susmak bile
Başkasıyla konuşmaktan daha anlamlıydı.

Bir gün biri gelse,
“Sevdin mi hiç?” dese,
Gözlerimi kaçırırım.
Çünkü seni söylemek,
İçimde gizli tuttuğum en kutsal sırrı
Yere düşürmek gibi gelir.

Seninle ilgili her şey kırılgan bende…
Adın,
Sesin,
Hakkında düşündüğüm ihtimaller…
Hepsi pamuklara sarılı bir hatıra gibi.
Ne atabiliyorum,
Ne tutarken elim titremiyor.

Bazen “keşke”lerle yaşıyorum…
Keşke biraz daha kalsaydın,
Keşke biraz daha baksaydın gözlerime,
Belki anlardın:
Benim içimde ne yangınlar vardı sen susarken...

Ama sen gittin.
Hiç dönmeyecek bir gidişti bu…
Ve ben, ardından bakarken
Yol değil, ömrüm tükeniyordu.

Şimdi ne zaman kalem tutsam elim,
Harfler değil,
Sen dökülüyorsun sayfaya.
Her şiirimde bir mezar taşı kadar ağır bir satır var:
Senin için yazıldı.