Zaman Şiiri - Zafer Özcan

sensiz de olmuyor ki
durmaksızın ayartıyor
baştan çıkarıyorsun
ne bu fitne allah aşkına
yoksa bir felaketin ulağı mısın
sesin öyle davetkâr
öyle aziz...

ben ki sararıp solmuş
ben ki üzüntü veren
meçhule medetim
mecalsizim
böyleyken böyle diyenlerdenim
biraz saptırılmış
biraz sapkınım
hafif sarhoşluğum var
ekseri sarfiyatım nefesdir
bu dahi kimi vakitler sorgu sualime tabidir
demkeşim
her daim demlenirim
dolayısı ile demodeyim
demokrasiden anlamam
lâkin tanışlar demokrat olduğumu idda eder
ne ki iddalar denetimsiz
ne ki iddalar densiz
bana kalsın deyip bendeniz biraz da sessiz
sabıkam yoktur
sabrımsa çok
Eyyup bilse sararıp solacak cinsten demem o ki
saçmalamakta üstüme yoktur
orta halli sağırım
sağlamcı gibi gözükür
sallantıda yaşarım
ne de olsa eski hamakçılardanım
öyle rivatet eder ki nenem
susmak için emzik alanlardan değil
kül yutanlardanmışım
o vakit anlaşılır neden şimdi hiç yutmadığım
ve arada bir yutkunmakta zorlandığım
hazımsızlık derdim yoktur
midem iyi çalışır
bağırsaklarıma pek iş düşmez
amma ve lâkin dişlerimden biraz şikayetçiyim
onlar da benim gibi sallantıda yaşamayı severler
beynimle bir sorunum yok
allaha şükür yeteri kadar oksijen gidiyor
yine de bazı bazı ciğerlerim oksijen kıtlığını
sebep yapıp ikilik çıkartır
o vakitlerdir ki benim cinnet geçirdiğim anlar
pek de lâfını etmeye gelmez
nitekim hiç değemez

işte ben böylece bu kadarım
daha ötesine ne hacet
sıkıntıya gelemem

madem seninle başladık
seninle bitirelim