Yuvasız Kuşlar Gibiyim Şiiri - Serpil Koçar

Yuvasız Kuşlar Gibiyim

Yuvasız kuşlar gibiyim bu günlerde,
Tutunacak bir dalım, sığınacak yuvam yok.
Öyle buruk, öyle kimsesizim ki,
Kanadı kolu kırılmış bir kuş gibi çaresizim,
Özgürlüğü alınmış, kafese hapsedilmişim sanki…

Bir yanım suskun, bir yanım çığlık,
Sessizliğe gömülmüş yaralı bir kalp.
Ne gökyüzüm var artık, ne umut ışığım,
Karanlık geceler sarıyor dört bir yanımı,
Kimsesizliğin soğuk kollarında üşüyorum.

Her düşüm yarım, her hayalim kırık,
Sanki dünyadan silinmiş adım.
Kimse duymuyor çığlığımı,
Kırık kanatlarımda yankılanıyor acı,
Ve ben yalnızlığın koynunda kayboluyorum.

Gözlerimde tükenen ışık,
Yüreğimde sönmüş umutlar var.
Bir damla sevgiye hasretim,
Bir dokunuşa, bir sıcaklığa,
Ama uzanan hiçbir el yok bana.

Kalabalıklar içinde yapayalnız,
Sesler var ama bana suskun hepsi.
Yüreğimden taşan çığlıkları,
Görmezden gelen gözler arasında,
Daha da derinleşiyor kimsesizliğim.

Kırık dallarda asılı hayallerim,
Rüzgârla savrulup kayboluyor.
Her yeni gün biraz daha yıpratıyor,
Benim yaralı kanatlarımı,
Ve gökyüzüm benden uzaklaşıyor.

Geceler uzun, yıldızsız, sessiz,
Ay bile küsmüş sanki bana.
Karanlıkta kaybolan bir gölge gibi,
Unutulmuş, terk edilmiş,
Hiçliğin ortasında çırpınıyorum.

Soğuk duvarlar yankılıyor sesimi,
Kendi nefesimden başka yoldaşım yok.
Karanlığın içinde küçülen varlığım,
Yalnızlığın dikenleriyle sarılmış,
Her an biraz daha kanıyor içim.

Bir umut kırıntısı bile kalmadı,
Gözlerimde tükendi son ışık.
Kalbim ağır bir yük gibi susuyor,
Ve ben, çırpındıkça daha da batıyorum,
Kimsesizliğin dipsiz kuyularında.

Ve anlıyorum ki ben,
Bu koca dünyada yapayalnızım.
Ne bir dal var tutunacak,
Ne de bir yürek var sığınacak,
Yuvasız bir kuşum ben, kırık ve çaresiz.