Şair var şiiri ölüme götürür
Şair var o ölümü şiire götürür
Şair var tek mısra ile aşkı öldürür
Şair var bir sözü ile ölümü öldürür.
Bizdeki şairlik ancak düşman güldürür.
Kırık bir kalpte yaşarken, anılar
Geçmişte kaldıysa eğer yaşayanlar
Sadece nefes alıyor diye, canlılar
Pek de yaşıyor sayılmaz
Karanlığın ortasında kalmışsa insan
Seni çiçeğe anlattım soldu
Seni börtüye böceğe anlattım öldü
Seni dağa taşa anlattım çatladı
Seni dostlarıma anlattım onlar ise güldü
Seni kalbime anlattım zordu
Gül diye, sen hep gül diye
Var olmalı bu sözler, var olmalı bir memleket.
En ücra köşesinde bile, yaşatılıyorken bir umut
O zifiri gecelerin ardında, sadece senin hatırına
Sev diye, sen hep sev diye
Bir parçam koptu bedenimden
Bir parça eksildi gözlerimden
Sözler artık anlamını yitirdi
Yalan, koca bir aşkı bitirdi…
Şimdi buradan biz olur muyuz tekrar
Biz oluruz da biz kalır mıyız tekrar
Bir tanıdık sesinde huzuru
İncinmiş suratlarda acıyı
Çıkmazların girdabında kendini
Ölülerin arasında, bizi seyret.
Seyret ki vicdan doldursun gözleri
Seyret ki muhatap bulsun sözlerim
Ne zaman gelecek bu rüzgar
Sıcak esintiler ısıtmaz artık
İçimi yakıyor gözlerindeki telaş
Gel gidelim gel arkadaş
Sanki bir gün doğuyor şu an
Bu sokakta kaç sokak lambası var? Sayamadım.
Önünden sessizce geçtiğim bu kaçıncı apartman?
Sokaklar sessiz insanlar uykuda ben ise çaresiz
Bir dert taşıyorum heybemde ama anlayamadım.
Kaçıncı caddedeyim, hangi mahalle arasındadır?
Bir topala koşamadığı için kızılır mı?
Bir sağıra duyamadığı için bağırılır mı?
Veya bir köre göremediği için acınır mı?
İşte bir âşığa sevme denilmez.
Bir balığı sudan çıkartıp ona nefes al denir mi?
Bir köpeğe havladığı için sus denir mi?
İnsan niçin var oldu söyler misin?
Kader kim için yazıldı?
Sevmek kime mahsustu?
Âşık olmak bize mahpustur.
Kalbin niçin emretti söyler misin?
Bu dünya kim için vardı?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!