Bıktım artık, her günüm aynı tas aynı hamam
Yeni güne uyanırım yatağımın başucunda sigaram
Penceremi açar olmayan manzaramı seyre dalarım
Akılda bin bir düşünce elde hiçbir şey olmadan
Bazı sabahlar başucumda kâğıt kalem bir de sigaram
Penceremi açar her zamanki gibi manzaramı seyre dalarım
Etraf çok kalabalık
Sokaklar alabildiğine insan,
Bunca kalabalığın içinde
Neden yalnız hisseder, insan.
Nisan yağmurları çiseliyor
Gönlümün bahçelerine
Biz bu hayatın kaybedenleri
Kimimiz kalbini kimimiz yolunu
Biz bu hayatın kaybedenleri
Kimimiz yıllarını kimimiz umudunu
Velhasıl biz işte kaybedenleriz
Seni, benden alan ruhuna
Beni, benden alan ruhuna
Hemen koştun ya bir başkasına
Kızgınım işte, yalnızca sana.
Sözler tutulmazsa neye yarar
Bir el yalnız kalırsa neye yarar
O gün güneş pencereden girmedi şu haneme
Mağlubiyet acı bir şekilde yazıldı haneme
Birer birer not düştüler şu fakir karneme
Güneş bugün pencereden girmedi fakirhaneme
Hâlbuki muradım netti arzu halim sevgindeydi
Sevgin ki beni benden alan mihrabım
Sevilecek onca şey varken sen benim ilahım
Koştum sana kavuşmak için
Gücü yetmedi hiçbir silahın
Peşinden ordular koşan bir mahlûkatın
Eskiden gülerdik birlikte eğlenirdik vakit geçtikçe
Şimdi ne vakit geçer oldu ne de ben gülmeyi hatırlar
Sana bakamıyorum adını dahi dilimden geçiremiyorum
Küskünlük ah küskünlük bizi birbirimizden eden kelime.
Sen inan sensizliği bilmiyorsun bilseydin küsmezdin
Bin bir çiçekten polen toplayıp en güzel balı yapmak
Küçücük bedeniyle kilometrelerce yolu sırtında eviyle aşmak
Helvadan putlar yapıp sonra bir de onlara tapmak
İnsanoğlu yaşamayı marifet sanan en büyük ahmak
Marifet o dur ki yaşamın içinde yaşadığını unutabil
Kandili yanar meczubun
Gece ay gökte iken
Cevabı gelmez mektubun
Nefret aşka tabi iken
Yaşlı gözlerle bakar katiline
Kan gövdeden akar iken
Adına metropol demişler
Koca koca binalar ve milyonlar
Kaygı stres koşuşturmaca
Tonla rezalet içinde, metropol işte
Bizler bu koca binaların gölgesinde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!