Yürüdüm Şiiri - Seyrani Göl

Yürüdüm,
yıkıntılar arasından
kendi sesimi duya duya
dilsizliğime alıştı gözlerim
ama içimde bir cümle
büyümeye başladı sessizce.

Baktım,
geceye benzer bir aynaydı su,
ve ben o suda
bir mavi hayaliyle konuştum.
"Unutmadım" dedim,
"Unutmadım kendimi."

Düşlerimin bile küstüğü
o sokakları arkamda bırakıp
yeni bir sokak çizdim,
adını koymadan.
Yüzümdeki solgunluğu
bir kuşun kanadı siler gibi
okşadı rüzgar.

Ve anladım,
ağlamak bazen
yeni bir dilin doğuşudur.
Artık
gözlerimde siyah yoktu sadece;
bir çizgi belirmişti
göğü yarıp gelen
adı umut,
adı maviydi.

Kırılmış kalbimle değil,
kapanmayan yüreğimle yürüdüm.
Uçsuz bucaksız bir göğe doğru
hiç tanımadığım bir benliğe doğru
adım adım…
kendime.
S.GÖL