Gönül gönüle değince,
Akarsular duruluyordu,
Yürüyordu kuşlar
uçmaktan vazgeçiyordu,
Balıklar yüzmeyi unutuyordu.
Kelebekler çiçeklerle yarışmayı bırakıyordu,
Baharı beklemiyor,
Kışın ortasında
Karların üzerine konuyordu.
Gönül bir kere bir gönüle değdiyse,
Zaman, mekan tanımıyor,
Ateş sarıyordu.
Sıcacık oluyordu insan.
İki yürekte susuyor,
Aşk konuşuyordu.
Artık dil yoktu,
Dil yürekçeydi.
Mine Yılmaz Sevinç
30.Aralık.2022
20:12
Kayıt Tarihi : 23.5.2025 01:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!