Yüregin Küllerinde Dogmak Şiiri - Hakan ...

Hayat bazen insana öyle darbeler vuruyor ki, ilk önce kalbinde açılan yarayı görmüyorsun bile, çünkü gözlerin hâlâ gidenin arkasından bakıyor, bir gün geri döner mi diye umutla bekliyorsun, fakat zaman geçtikçe anlıyorsun ki geri dönmeyecek ve o yaralar iyileşmeyi bilmediği gibi her geçen gün biraz daha derinleşiyor.

Bazen düşünüyorum, sanki dünyaya acı çekmek için gelmişim gibi, çünkü ne yana dönsem kırılan bir parçam oluyor, hangi kapıyı çalsam yüzüme kapanıyor, hangi insana güvensem arkamdan bir bıçak daha saplanıyor ve ben her defasında “yeter artık” desem de, hayat inadına üzerime geliyor, inadına canımı biraz daha acıtıyor.

Bir insanın en büyük yalnızlığı kalabalıkların içinde sessizce ağlamasıdır derler, ben bunu defalarca yaşadım; sofralarda kahkahalar yükselirken boğazımdaki düğümü yutkunarak gizledim, gözlerim dolarken kafamı yana çevirip kimseye fark ettirmedim, oysa içimden geçen tek şey, birinin yanıma oturup “korkma, ben buradayım” demesiydi.

Sonra bir gün, hiç beklemediğim bir anda karşıma öyle bir yürek çıktı ki, temizliğiyle bana insan olmayı hatırlattı, karşılık beklemeden verdiği dostluğuyla içimde yıllardır unuttuğum güven duygusunu geri getirdi, sesiyle kalbimdeki sessizliği kırdı ve ben ilk kez içimden “demek ki hâlâ iyi insanlar varmış” diyebildim.

O günden sonra anladım ki, geçmişte yaşadığım bütün acılar beni öldürmedi, sadece ayakta kalmayı öğretti, bütün ihanete ve kırgınlığa rağmen hâlâ sevebilme ihtimalimi elimden almadı, çünkü gerçek iyilik insanın kalbine dokunduğu anda her şeyi yeniden başlatabilecek kadar güçlüydü.

Ve ben bugün dönüp ardıma baktığımda, yıkıntıların arasından hâlâ ayakta durabilen yanımı görüyorum; evet, çok kaybettim, çok ağladım, çok kırıldım, ama hâlâ içimde bir ışık var, hâlâ yarınlara umutla bakabilecek bir kalbim var, çünkü bir insan çıkıp bana yeniden nefes olmayı öğretti.

Şimdi biliyorum, gün gelir son nefesim dudaklarımda titrerse, bu hayat bana çok acı verdi ama aynı zamanda en değerli dersleri de öğretti diyebileceğim ve son sözüm de şu olacak: “Ben çok yandım ama küllerimin içinde yeniden doğmayı başardım.