Yüreğimizin Koru İzmir

Ey Ege'nin yeşil tacı, canım İzmir'im,
Göğsüne bir kor düştü, kızıl bir kıyamet.
Sadece dağların değil, yüreğimiz tutuştu,
Havada asılı kaldı acı bir kehanet.

Çamların fısıltısı sustu, kekiğin nefesi dindi,
İçti pınarların suyunu arsız bir alev.
Kuşların yuvası, ceylanın yurdu talan edildi,
Göğümüzden en güzel türküyü çaldı bu dev.

Şimdi rüzgârda savrulan, külden bir ağıt var,
Ağaçlar ki göğe uzanan kara birer feryat.
Her biri toprağa dikili birer mezar taşı kadar,
Sessizliğe gömüldü o yemyeşil hayat.

Bu yangın sönmeyecek suyla, toprakla, inan,
Yüreğimizin tam ortasına çöktü o kara duman.
Sincabın telaşı, kaplumbağanın sabrı yandı o an,
Kalbimizde küllenmeyen bir acıdır zaman.

Dağlarına sinen o is kokusu gitmez bizden,
Biz o yamaçlara her baktıkça, her nefeste,
Yeniden tutuşur içimizde, en derinden,
Yüreğimizde yanar bu yangın, son nefese…